Nou het ek die perfekte alibi vir niksdoen

“Dis die see en die son se skuld. Jy het ‘n lekker alibi vir niksdoen,” sê Kameel netnou vir my toe ek – vir die soveelste keer – verskoning vra omdat ek so min skryf deesdae. Dis tog só waar. En tog nie die héle waarheid nie. Die see en son sou nie veel beteken het sonder die teenwoordigheid van my nabymense nie.

Ek lamenteer lankal die feit dat my dae so vinnig verbyskiet, my lewe so ietwat oppervlakkig en nutteloos deurgebring word – onproduktief is die woord. Maar ná vele oorweging en nadenke het ek nou besluit dis geheel en al nie die waarheid nie. Na soveel jare se gejaag om te werk, te sorg en dáár te wees, het dit nou tot my deurgedring dat dat ek voorheen wel gewerk en gesorg het, maar ek was nie dáár nie. By my mense. En ek het geen voorsiening gemaak vir me-time nie.

Dis hoekom ek die hele tyd ná my aftrede, SES JAAR GELEDE, nog skuldig en kriewelrig voel. Ek is nie bésig nie en dit voel nie reg nie. Maar dit ís reg. Dis heeltemal reg as ek – vir ‘n verandering – binne die spoedgrense ry; ek hoef my nie te haas nie. Dis maar reg as die botter skielik opraak en ons sommer maar margarien op die brood smeer. Dis absoluut en heerlik bevrydend rég as ek besluit om laat te slaap, heeldag saam met my mense te kuier, en dan my bed eers weer op te maak wanneer ek wéér gaan slaap.

Ek kyk nou sommer in die middel van die dag of vroegaand reeds tv saam met my man. Bloodline op Netflix is op die oomblik ‘n trekpleister. Ek speel Candy Crush sesuur in die oggend. Ek lees – en ek het baie om in te haal – ek is besig met my vyfde boek sedert ek ‘n week gelede toegang gekry het tot die Libbystelsel. Jip, en ons loop weer kilometers elke dag. Die son en die see roep. Ek het nou ‘n alibi.

Die foto hierbo is Sondag – Lentedag – geneem. Dis die eerste lentedag in baie jare wat dit werklik vir my na lente gevoel het. Ons was vroegoggend by ‘n kerk om fotos te neem vir hulle webtuiste. Ja, daar word tog werk gedoen so tussen-in. Daarna het ons kampstoele in die karretjie gegooi en ‘n pizza gaan verorber op die walvisdek. Laatmiddag het goeie vriende kom kuier en ons het wafels gebak en tussen die vyf van ons twee liter roomys opgeëet. Dis nou behalwe die ander toppings wat by die roomys gevoeg is. Skynbaar voel ek ook nie meer skuldig oor my dieet nie 😁 Moenie dat die kardioloog dit hoor nie.

Lenteblommetjies. Hierdie fotos het ek geneem om ‘n nuwe kamera in te stel. Sommer buite in die kompleks se tuin.

Die punt is – ek voel nie meer skuldig oor my tydsbesteding nie. Ek is nou behoorlik geretaaier. Ek het ‘n alibi vir niksdoen.

Lees ook ‘n Soete Lentedag, Hol-la-dri-o-ha, hol-la-dri-o en Dis heerlike lente, die winter’s verby.