’n Oordosis skok my terug na die werklikheid

Ek praat van die oordosis van klank en buitensporige lawaai wat so sonder seremonie neffentjies my oordromme afgelaai is. Ek het toe, nadat die infeksie in my oor opgeklaar het, gegaan vir ’n gehoortoets, en dit met lof gedruip. Enkele weke later was ek die eienaar van twee piepklein gehoorapparaatjies wat binne my oorskulpe wegkruip. Niemand sal eers daarvan weet as ek hulle nie daaromtrent inlig nie, en mits my gedrag in die openbaar dit nie duidelik maak dat iets eienaardig aan die gang is in my kop nie.

Die oudioloog het verduidelik dat sy die aanvanklike volume ’n bietjie laag gaan stel, omdat ek nie juis meer gewoond is aan klank rondom my nie. Ek moet eers weer gewoond raak daaraan om te kan hoor, want anders sal die oordosis van klanke my oorweldig. Sy was reg ook – skielik kon ek die ellendige kolganse hoor kwaak tot daar onder by die rivier, onwillig die nuus luister saam met die buurvrou wat haar TV so hard stel, skindergesprekke aanhoor wat nie vir my ore bedoel was nie … Watse klokkies lui so? vra ek vir Karen en sy kyk my aan asof ek die laaste een van my varkies verloor het. Ek luister na Gregoriaanse musiek, ma, dis die klank van die driehoekies wat ma hoor. Huh? En hier het ek nog altyd gedink dis net ’n klomp manstemme wat dreunsing sonder begeleiding.

Nogtans was die eerste paar dae met my opgezoepte ore ’n fees. Ek kon TV kyk sonder onderskrifte, my eie telefoon beantwoord en selfs hoor wanneer die bure my buite die huis groet.

En toe besluit ek om Mall toe te gaan vir inkopies. Op pad soontoe het ek het nogal gedink dat Pandosie se enjin ’n bietjie lawaaierig is deesdae maar ek kon selfs met daardie gedreun in die agtergrond hoor wanneer Karen met my praat, en ons het nog gelag oor die episode met die spietkop wat ek nie kon hoor nie. Hierdie keer sal ek kan hoor wanneer een hulle my weer voorkeer, skerts ek.

Ek sou nie so vrolik gewees het as ek geweet het wat by die Mall op my wag nie. Wat ek vergeet het, is dat my tuisomgewing eintlik buitengewoon stil is. Die beloofde oordosis het my getref met die stilhouslag in die Mall se parkeerarea waar twee karwagte kliphard gestaan en gesels het (hoekom skree mense vir mekaar as hulle binne spoegafstand is?) totdat ek hulle gesteurd aangekyk het. Hulle het ietwat verskrik stilgebly en weggeloop. Amper soos wat my kinders kleintyd suutjies weggesluip het wanneer hulle die KYK gekry het.

Binne die gebou was daar ’n kakofonie van lawaai wat my soos ’n vloedgolf getref het. Die ongelooflike harde musiek wat by oop winkeldeure uitborrel. Mense wat lag en gesels. Winkeltrollies wat met piepende skreeugeluide oor die teëls gestoot word. Kindertjies wat gil. Word kinders deesdae erg mishandel – ek dink regtig hulle stemmetjies word al hoe skriller. Die man wat kliphard op sy selfoon staan en tier oor iemand wat sy parkeerplek afgevat het, het my laat gryp na my eie selfoon. Nee, ek het hom nie met my foon nie gegooi nie, ek het beter selfbeheer as dit. Die gehoorapparaatjies word uitgereik saam met ’n app op jou selfoon waarmee jy die volume kan beheer, en ek het my verbouereerde frustrasie uit op die sleutels uitgehamer – skakel die noise reduction funksie aan! stel die volume af! Sjarrap net, asseblief!

Uiteindelik was my gehoor, en my senuwees, min of meer onder beheer en ons is by die groot kettingwinkel in om kruideniersware te koop. Karen draai om op soek na melk en eiers, en ek bly staan voor die broodtoonbank om een van daai lang Franse brode te koop. Net toe kom daar ’n spul aankondigings oor die luidsprekerstel reg bo my kop. Hoekom moet hulle die specials uitgil? Is almal op hierdie planeet dan doof? Al wat ek kon doen was om my hande oor my ore te druk (die Franse brood nog in een hand). Dit het Karen se aandag getrek en sy het kom hoor wat aangaan. Vir wie wil ma nou moer met die brood? Altyd so simpatiek, my dogter.

Nou verstaan ek hoekom babas begin gil die oomblik wat hulle gebore word in hierdie wêreld waar oorverdowende lawaai hulle inwag. Geen mense se ore kan dit hou nie! Ek dink ek gaan maar op lae volume opereer vir ’n baie lang tyd. Dit beteken ek gaan voorlopig nie na my gunsteling rock-n-roll musiek luister nie.

Is die hoortoestel die moeite en die geld werd? Ja! O ja, beslis! Om te kan hoor beteken

• Om aan ’n gesprek te kan deelneem. Het jy (in jou doofheid) al opgelet hoe mense bo-oor jou kop gesels asof jy óf nie bestaan nie óf bloot te onnosel is om te verstaan wat hulle sê?
• Om alleen dorp toe te ry, inkopies te doen, banksake af te handel, ’n permit uit te neem, ’n voorskrif by die dokter te kry sonder die hulp van ’n tussenganger.
• Om die telefoon te beantwoord sonder ’n geskarrel vir oorfone.
• Om musiek te luister of TV te kyk sonder om jou huisgenote (en die bure) te irriteer met die harde klanke. En sonder om die plot te verloor.
• Om te kan bepaal uit watter rigting ’n sekere klank kom. Het jy al ooit paniekerig in swaar verkeer gesit en wonder uit watter rigting die polisiemotor of ambulans op pad is? Is dit voor of agter my? Moet ek aftrek? Watter kant toe?
• Om te kan onderskei tussen sekere klanke. Was daardie harde slag ’n botsing of net die buurman wat teerpale aflaai?

Daar is ontelbare wyses waarop jou lewe negatief beïnvloed word as jy nie behoorlik kan hoor nie.

En wanneer jy die oordosis geluide nie meer kan hanteer nie, skakel jy eenvoudig die klank af 😜