Die Dans van die Reën

En haar krale skud,
en haar koperringe blink in die wegraak van die son.
Op haar voorkop is die vuurpluim van 'n berggier;
sy trap af van die hoogte;
sy sprei die vaal karos met altwee arms uit;
die asem van die wind raak weg.
O, die dans van ons Suster!
Eugene Marais

Daar in die waterryke Natal waar die nat reënweer in die laaste jare van ons verblyf sy bekoring verloor het, en Karen dikwels gekla het dat sy aan vrotpootjie ly, het ek nooit gedink dat ons die eerste klanke van reëndruppels op die sinkafdak met soveel uitgelatenheid sou begroet nie.

Die eerste paar weke in Gauteng kon ons doodeenvoudig nie glo dat die son elke dag skyn nie. Ek het soggens vroeg my gordyne oopgepluk om net seker te maak die son is nog daar aan die hemelruim. Selfs die winterkoue het ek, toegewikkel in warm baadjie en langbroek, met plesier aanvaar. Maar ná drie maande het ons begin mor, want die mens is nou maar eenmaal ‘n ondankbare wese. Ons het begin wonder of die vaal grasperke ooit weer groen sou word; of ons plante, saamgebring uit Natal, sou oorleef in hierdie klimaat; of ons droë sinus-kanale weer sal herstel van die aanslag. Nee, ons verlang definitief nie terug na daaglikse reënstorms, bulderende rivier en die klap van branders nie, verseker ons mekaar – ons soek net ‘n bietjie reën. Genoeg om die grond nat te maak, waterdromme op te vul, die swembad aan te vul, en die droë smaak van stof te verdryf.

Die Gautengers het gesê dat die reën wel sou kom, net ná Oom Paul se verjaardag, maar dit was al ‘n maand gelede.

En gisteraand toe die donderweer begin rommel, het ek nie eens ‘n oog geknip nie. Ongelowige Thomas. Maar dit het gebeur, die reën het musiek gemaak op die sinkdak en ons het deur die huis gehardloop, van een venster na die ander, om te sien hoe die tuin nat word, die water in die drom onder ons kamervensters val en hoe die geute skoon water uitgiet in die swembad. Tipiese stadsbewoners ten tye van streng waterbeperkings.

Ons hoop hierdie is nie ‘n one hit wonder nie en dat die reën uitbrei oor die res van die land waar dit so droog is. Maar vir eers geniet ek die selfsug van water op ons eie erf.