’n Boer maak ’n plan om ’n steeks donkie te laat loop

’n Donkie, die toonbeeld van ’n edele hardwerkende dier, is steeks wanneer hulle viervoet vassteek en weier om verder te loop. ’n Boer maak ’n plan is ’n Afrikaanse spreekwoord wat gebruik word vir iemand wat baie vindingryk is en hulle nie laat stuit deur enige probleme nie.

Elke kombuis het ’n boer en ’n donkie wat so nou en dan koppe stamp. Dis omdat die boer weet dat sekere leefgewoontes teen wil en dank afgedwing moet word om die donkie gesond en aan die loop te hou. En geen donkie kan oorleef net op brood, rys, vleis en aartappels nie – hy moet sy groente en vrugte ook eet. Dit help nie die boer spring op en af, praat kwaai tale, uiter dreigemente of lê die lat in nie (laasgenoemde is buitendien nou teen die wet); die boer moet innoverend wees om die steeks donkie aan die loop te hou, veral as die donkie niks wil weet van die wortel wat voor sy neus gehou word nie.

Die hedendaagse innoverende boer doen uitgebreide navorsing doen in die resepte- en mediese afdelings van die Googleboek om innoverende geregte voor te berei en al die nodige voedingstowwe in kwylbekgeregte in te werk. Meesal sonder dat die donkie eens daarvan bewus is. Dit help nie jy bied dit aan in ’n slaai nie, want die donkie weier botweg om “bokkos” te eet. Neem die genoemde wortel as voorbeeld: die boer kan dit fyn rasper in ’n geurige vleisgereg (saam met fyngekapte spinasie, brokkoli, raap, eiervrug en alle ander soorte groentes waarvan die donkie niks hou nie). As die gereg genoeg vleis in het, sal die donkie nie eens die groentes in die kos oplet nie. Ook nie die vrugte en vrugtesappe wat aangewend word om meer geur aan die gereg te verleen nie.

So nou en dan word die donkie ietwat agterdogtig, veral wanneer hy kennis neem van die voedsame voedselsoorte wat in die kombuistuin groei. Neem as voorbeeld die heilsame spekboom (lees meer van hierdie plant en sy veelvuldige gebruike in hierdie artikel van die Shamvari Private Game Reserve). Ons spekboompies is al ’n jaar of twee oud en ek eet gereeld die blare wat ek sommer so in die verbygang afpluk en kou. Dit het ’n suurderige sitrussmaak, is heerlik verfrissend en propvol vitamine C. Ek het dit al in die slaai gegooi by verskeie geleenthede, maar dit word summier uitgepik en opsy gestoot. Onbekend is onbemind.

Twee dae gelede het ek op ’n nuwe Thai hoender & groenkerrie-resep afgekom in my Googleboek, maar die resep verlang die gebruik van die blare van die Thai lemmetjieboom (makrut lime) wat natuurlik hier by ons onverkrygbaar is. Ter vervanging word suurlemoenskil of suurlemoengras aanbeveel (laasgenoemde ook onverkrygbaar). Suurlemoenskil dus. En wat van so ’n handvol fyngekapte spekboomblare? fluister-vra die duiweltjie op die boer se skouer. Op die ou end het ’n kombinasie van suurlemoensap / -skil en spekboomblare die verlangde geur verskaf. Sonder die donkie se medewete. Daar is heerlik gesmul aan die kerriegereg voordat die waarheid op die lappe gekom en die donkie besluit het dat dit nie ’n slegte idee is nie.

So daarsy! Nou het hierdie vindingryke boer al die donkie gekry so ver gekry om hierdie variasie ook op sy bord te aanvaar, net soos die polenta (mieliepap!), die wortels en ander groente waarvoor hy voorheen so steeks was.

’n Boer maak ’n plan.