Elektrisiteit het nog altyd ’n groot invloed op my lewe gehad

Deesdae is dit die gebrek aan elektrisiteit wat my grootliks beïnvloed, maar laat ons nou nie te veel kla vandag nie …

Ek het voorheen reeds geskryf oor Dora wat vir ons gekook en huis gehou het in my kinderdae. Dora, my ma se tydgenoot, was ’n harde werker, maar sy het geen ooghare gehad vir toerusting wat met elektrisiteit gewerk het nie. Ek, daarenteen, kon nooit my hande afhou van toerusting wat so gewillig allerhande take verrig wanneer jy die ekektrisiteit aanskakel en die regte knoppies druk nie. Siestog, sy het dit só waardeer dat ek ná skool pligsgetrou gehelp het met die takies in die huis dat sy met liefde die kos gekook het op die ou swart koolstoof, en die wasgoed gestryk het met daardie swaar strykysters wat sy ook op die stoof warm gemaak het. Elektriese strykysters het eers later deel geword van ons lewe, en ek besit twee van hulle, hoor? Maar Karen gebruik hulle – ek het nooit geleer om ordentlik te stryk nie.

Vir my was dit pure plesier om wasgoed te was in my ma se ou Westpoint wasmasjien wat daardie jare reeds met elektrisiteit gewerk het. Ek kon ’n hele middag verwyl deur te staan en kyk hoe die vuil wasgoed in die wasbalie rondskommel, om dan deur die rollers gevoer te word om die water uit te droog. ’n Wasmasjien en tuimeldroër (saam met ’n yskas en elektriese stoof natuurlik) was hoog op my lys van prioriteite toe ek taamlik laat in my lewe tot trou gekom het. Skoon wasgoed op die wasgoedlyn is nog steeds ’n lus vir die oog, maar deesdae hanteer Karen ons twee outomatiese wasmasjiene soos ’n dirigent van ’n simfonie-orkes. Ons het twee masjiene omdat ons net by geleentheid elektrisiteit en minder dikwels ook water het – wanneer albei beskikbaar is, moet jy vinnig was om klaar te kry.  

My ma het een van daardie stofsuiers gehad wat so regop gestaan het op sy voetstuk. Daar was ’n hefboom onder op die voetstuk wat jy moes trap om die handvatsel te laat sak sodat jy die stofsuier onder die meubels kon instoot. Ek het met plesier op daardie elektriese besem gery. Die lekkerste deel van stofsuig het ek altyd gelos vir laaste – daar waar die toevoer van elektrisiteit my empower het om kaalvoet oor die luuksheid van die woltapyt twist, shake en rock ’n roll saam met Elvis, Chubby Checker, Cliff, die Beatles, die Rolling Stones en die Stacatos.

Elektrisiteit het ook ons polisher aangedryf. Ons het nooit gepraat van ’n poleermasjien of vloerwakser nie, dit was ’n polisher, fienies en klaar. Ook met so ’n regop handvatsel en die hefboom onder op die voetstuk. Een keer ’n week, gewoonlik op ’n Vrydagoggend terwyl ek nog by die skool was, het Dora handeviervoet die blokkiesvloere in die gang en slaapkamers, en die linoleum in die badkamer en kombuis bygekom met wit Cobra Polish. Spieraangedrewe. Dan het ek ná skool die polisher aangeskakel en die vloere blink gevryf met die sagte viltborsels onder die voetstuk, terwyl ek op my skoolsokkies agter die polisher aan oor die vloer gesweef het op maat van my ma se musiek – langspeelplate van Caruso, Mario Lanza, Slim Whitman en Bing Crosby. Ek was nooit ’n wafferse danser nie, maar ek kon musiek waardeer.

My dogter het hierdie liefde vir gerieflike toerusting by haar ma geërf. Sy het, nadat sy begin werk het, getrou met elke Moedersdagviering vir haar ma nuwe kombuistoerusting aangekoop, alles wat met elektrisiteit werk: menger, broodbakker, rotisserie-oondjie, ’n verskeidenheid braaipanne, wafelpanne, broodroosters, ens., maar sy het altyd daarop aangedring om dit namens my te gebruik. Ja, dis waar dat ek eintlik verkies het om in die tuin te werk, of op my rekenaar te speel, maar nogtans. Meer onlangs het ek begin om vir haar nuwe toerusting te begin gee as geskenke, maar sy hou nie daarvan dat ek dit namens haar gebruik nie: bv., die moderne industriële-sterkte stofsuier en die hoëdruk-waterspuit. Maar dis oukei, sy sorg darem dat my vloere en matte gesuig word, die huis se vensters gewas word, en sy was ons kar (wat ek meesal namens haar bestuur).

Nog meer onlangs het ek mos ook vir Karen die elektriese stoompot gekoop waarmee ek myself leer kook ( ’n onderwerp waaroor ek nou al tot vervelens toe geskryf het) en Karen het gedwee die kokery in my hande gelos. “Ma is nou die kok”. Maar  ek het nog nooit voorgegee dat my gesonde verstand gesonde brieke het nie en terwyl ek nou die kok is, koop ek toe for good measure ’n air fryer / toaster / convex oven, rotisserie alles-in-een op die kredietkaart wat Karen namens ons bestuur. Wanneer die elektrisiteit aan is, moet ons spring om kos te maak, is my verskoning.

En Karen se reaksie is: “Dis oukei, ek gaan dit tog alles eendag erf.”  Positief, nou sal jy weet hoekom ek so hartlik gelag het vir jou storie oor jou ma se leerjas en die geluk by die ongeluk.

Nou gaan ek kook dat dit bars. Oom Cyril beter net vir Eskom uitsorteer en die elektrisiteit laat vloei in hierdie huis.