Die Towerinne betree die Oribi Gorge in KwaZulu-Natal

Hierdie blogpos is nog steeds deel van die fiktiewe toer wat deur die Towerinne onderneem word en vertel meer oor die dag toe die Towerinne die Oribi Gorge besoek het. Dit is ‘n vervolg op Die giggelgroen bus arriveer op die Suidkus, KZN. Sien ook http://www.inlinkz.com/new/view.php?id=797928.

So vaak-vaak en effe lyfseer na die vorige dag se gebeure en daai Middernagfees waaroor ek nie wil praat nie, het ons by die Oribi Gorge gearriveer. Ons het eers onder deur die kom van die Gorge gery, al met die nou teerpaadjie langs. Elke nou en dan het Perdebytjie vir Lorenzo gesmeek om eers stil te hou vir fotos, want die Gorge is natuurlik elke fotograaf se droom.

Die hoë sandsteenrotse, oorgroei met mos en varings, domineer die 24km-lange kloof wat uitgekerf is deur die Umzimkulwanarivier. Hier is heelwat voetslaanpaadjies, watervalle, wild- en voëllewe en die Gorge moet eintlik per voet verken word, nie in ‘n giggelgroen bus nie. Vandag is ons doel egter om tyd te verwyl bo-op die platorand – dis nou te sê as Lorenzo toegelaat word om verder te ry 😝 

Uiteindelik het ons by ons bestemming aangekom: die Lake Eland Natuurreservaat waar ek ‘n bietjie wou spog met die wildsbokke en waar Perdebytjie natuurlik nog ‘n paar fotos wou neem. Die Towerinne het ge-oe en ge-aa, die vorige nag se vergrype en die ooreenstemmende lyding van the morning after skoon vergete.

Ons het nou begin honger word, maar ons moes nog ‘n draai of twee loop voordat ons by die piekniekplek kon gaan uitspan. Eers het ek die Towerinne letterlik ‘n hogere draai laat loop by the The Loo with a View, the Longest Long Drop in Africa. Die uitsig oor die vallei is werklik asemrowend daar van binne die longdrop, maar dit was eintlik ‘n voorsorgmaatreël om seker te maak dat daar nie onverwagte reëndruppeltjies in die vallei sal val wanneer die Towerinne die hangbrug aandurf nie.

Ja, hulle moes een vir een oor daardie 80m-lange hangbrug loop. Onder luide aanmoediging van die ander (vrekbang) Towerinne en entourage het hulle almal daar oorgeloop, voetjie-vir-voetjie, soms in so ‘n halwe kruipende posisie, soms met toe oë, maar hulle is almal oor 👏  Min het hulle geweet dat hef aan eintlik nog voorlê. Hierdie was net ‘n oefenlopie vir wat nog kom 🤫

“Oukei”, sê ek, “wie van julle is honger?” Al die Towerinne steek hulle hande gelyktydig op. Duidelik moet hier nou plan gemaak word vir kos. “Daar is net een probleem”, sê ek, “die kos is daar onder by die dam”. Ek beduie af daar in die kom van die Gorge.

“Nou ja, laat ons ry”, sê Frannie.

“Reg”, sê ek, “vorm ‘n ry asseblief en stap aan na daai groen afdakkie toe”.

Die Towerinne moes baie honger gewees het, want hulle het my net ‘n oomblik snaaks aangekyk en toe maar in ‘n netjiese ry aangeloop na die afdakkie toe. Daar het die personeel van die Lake Eland Zip Lines hulle beetgekry en begin help om harnasse, helms en handskoene aan te trek. Teen die tyd toe Lorenzo die giggelgroen bussie by hulle verbygespin het, het hulle eers besef dat daar net èèn manier was om by die kos te kom – hulle sou met die zip lines moes afgly. 

Die hele zip line toer van bo van die platorand af tot onder by die dam bestaan uit ses zip lines waarmee jy een vir een gly tot by die volgende stasie oor ‘n totale afstand van 4,5km. Die uitsig daar van bo af is “to die for” soos die Ingelsman sê. Dis nou wanneer jou oë oop is. 

Ek en Lorenzo het onder by die dam gaan wag en solank die bier uitgetoets, terwyl ons gewag het dat die honger maatjies opdaag. Die laaste zip line gaan deur ‘n tonnel en oor die rivier om te eindig op die wal van die dam, en die laaste klompie meters moet jy maar jou voetjies hoog oplig, anders beland jy halflyf in die water. “Gee solank ‘n toebroodjie daar aan, Lorenzo, hier kom sports”. Die man begin nou wraggies Afrikaans verstaan.

Dit was ook net so. Eers was daar ‘n eienaardige stilte terwyl die een na die ander figuurtjie van stasie tot stasie beweeg. Toe begin die stembande werk en die geluide het gewissel van skerp gilletjies tot senuagtige giggels. Meteens klink daar ‘n klokhelder stem op wat sing en een na die ander val die Towerinne in. Dit klanke eggo van die kranse af en bons oor die water. Ek en Lorenzo staan verstom. Toortsie! Sy het net geweet hoe om hulle te motiveer.

Een vir een kom land die Towerinne, voetjies effens nat, maar dis niks. Hulle bestorm die piekniekmandjies en val op die graswal neer om die innerlike te versterk. Daar is nie genoeg asem om van die avontuur te vertel nie (of om met my te baklei nie).

Maar wat gaan nou aan? Skielik stop die een wat besig is om te gly in die lug en uiter ‘n kreet van nood – iets is verkeerd! Wie is dit? O vrek, dit moet Kameel wees – sy is die enigste een wat nog nie geland het nie. Sy hang nou net daar en maak nie ‘n geluid nie. Dankie tog, daar beweeg nou nog ‘n figuurtjie nader aan haar op die glybaan en praat met haar. Dan begin hulle albei beweeg. Baie, baie stadig kom hulle oor die rivier aan na ons toe en … NEE! Wat gaan aan? Dis Broodina wat daar opgekrul in Kameel se arms sit en huil. Kameel roei en stoei om haar oor die rivier te kry. Hoe het sy dit reggekry om tussen ons in te sluip?

“Gooi haar af”, skree een van die Towerinne se volgelinge. Al die Towerinne draai om en gee die volgeling ‘n vuil kyk. Ons is nie daardie soort nie. Ons sal van Broodina ontslae raak, maar nie op so ‘n moorddadige manier nie. Onder luide toejuiging het Kameel die Aartsvyand veilig wal toe gebring, doodmoeg, maar triomfantlik.

“Broodina, hoe het jy hier tussen ons beland?” vra ek vies, maar sy antwoord nie. Prewel net verskonend en belowe om ons nooit weer lastig te val nie. En dankie aan Kameel wat haar gered het, want sy is tog so bang vir verdrink. Gmf, asof ek hierdie storietjies gaan glo.

“Lorenzo,” sê ek, “gee vir die vroumens ‘n bottel water en dan vat jy haar terug boontoe. Die Towerinne gaan nou eers ‘n bietjie hier by die dam ontspan. Jy kan ons later kom haal”.

Gelukkig was die Towerinne darem nie vir my kwaad oor die streep wat ek hulle getrek het nie. Om die waarheid te sê, ek dink hulle het hulleself gate uit geniet en gaan groot stories by die huis oorvertel. Die ding met Broodina het hulle natuurlik ook laat vergeet van die bietjie ongerief en angs wat hulle moes verduur 😊 Ons het heerlik verder gekuier by die dam. Dit is ‘n gewilde plek vir pieknieks, braai en natuurlik ook om vis te vang.

Nee, daar was nie ‘n tweede Middernagfees nie. Ons het almal vroeg gaan slaap sodat ons fris en vars kon wees vir die rit na die Oos-Kaap en die volgende avontuur wat Lekkervurig vir ons aangebied het.