Die agtergeblewende – dit wat nié in die koerant was nie

Ek, die “per ongeluk agtergeblewene”, het al ure gelede vir Una ‘n SMS gestuur om te vra hoekom hulle my hier in die bankkluis agtergelaat het. Ek was besig om die spook se joernaal te lees en my aandag was nie by die spul misdadigers en hulle makgemaakte polisiemanne se manewales nie.  Toe ek weer sien is die hele ou spul hier weg en die polisie oefen fietstoertjies in die banksaal.

Hulle sou kastig omgedraai het om my te kom haal, maar hulle was nie soveel met my gepla nie, nee, hulle sit daar en toutrek oor die Latynse offisiertjie en betreur die feit dat hy ook nie op die lorrie gelaai is nie. Toe sien hulle kans ek moet die offisiertjie op die fiets laai en agter hulle aanry. Op die ou einde het hulle besluit dat ek maar self moet sien kom klaar, want dis te gevaarlik om om te draai. Dit is die laaste keer wat ek saam met hierdie spul ‘n misdaad pleeg!

Ek het maar vir Pablo gebel om hom te laat weet van my penarie en hy was so kwaad dat hy ‘n paar lelike woorde gesê het. Pablo is nie ‘n man wat sommer vloek nie. Toe sê hy: “Cookie”, (ja, hy noem my Cookie 😊), “you not worry. You wait. When dark I come for you”. Dus gaan sit ek toe maar in een van die gemaklike stoele daar in die Bali-banksaal en lees die joernaal verder, want ek sou nog ‘n paar uur moes wag.

Daai joernaal. Toe ek nou die hele ding deurgelees het, sien ek die joernaal behoort toe nooit aan Grootoupa Joubert of Paul Kruger nie, dis op die laaste bladsy afgeteken deur ene Koos Vannermerwe. Kon dalk ‘n skuilnaam ook gewees het. Wonder of Grootoupa en en die Pres dit namens Koos bewaar het en of hulle dit dalk by hom vasgelê het.

Maar mens! Dit gaan ook nie net oor oorlog en goue ponde nie; dit gaan merendeels oor oorlog en Sarie Marais en hulle kappit-yt daar in die mielielande by die groot doringboom, die hele joernaal deur. Hierdie is ‘n hygroman uit die boonste rakke. Koos beskryf in die grootste detail hoe om daardie voortrekker-rokkie met die baie onderrokkies en die borstrok van ‘n mooi meisie af te skil, so laag vir laag soos ‘n bruin ui. Net soos met ‘n ui, begin ‘n mens se oë eintlik traan met elke laag wat afkom, dis so mooi *snik*.

Nouja, toe is Koos saam met Grootoupa verban St Helena toe. Hy het daar ook maar verder geskryf aan die joernaal en sy groot hart uitgesnik ook Sarie Marais. Hy het onder meer ‘n pragtige lied vir haar gekomponeer. *Snik*, dis so mooi.

Nouja, toe dit nou so sterk skemer begin word het, het ek daai Latynse offisiertjie daar uit die banksaal gaan sleep om vir my die pad deur die tonnel te verlig tot by Toweropstal. Hy’s nie ‘n onaardige kind nie, dié Marco. Hy het die hele pad my hand vasgehou deur die tonnel en my styf vasgegryp toe die twee spoke skielik daar in die tonnel aan ons verskyn het. Hy is ‘n brawe offisiertjie; ek kon eintlik voel hoe bewe sy hele lyf van inspanning om nie die twee ongeskikte ou spoke te lyf te gaan nie.

Ek het eers gedink die twee ouens was kwaad oor die buit wat ons weggedra het, maar hulle wou net die joernaal terughê. *Fluister*: ek dink hulle lees dit saans vir mekaar voor as hulle nie kan slaap nie. Ek wou eintlik die joernaal saamgevat het om weer te gaan lees, maar ek kon nie die oumanne so teleurstel nie. Toe oorhandig ek dit maar en so met die wegstap het ek die deuntjie van Sarie Marie deur my tande gefluit, net om hulle te laat weet ek verstaan. Ek kon sweer ek het gesien hoe hulle trane van hulle kaal wangbene afvee.

Enniehoe, uiteindelik was ons uit die kelder en so met die uitstapslag in die stikdonkerte, skyn daar meteens ‘n hengse kollig op my en die offisiertjie wat nog steeds verbete aan my vasklou. Daar staan Pablo, Carlos wat breed glimlag met sy nuwe tande en die Nefie op ‘n ry, elkeen met ‘n masjiengeweer in die hand.

“Cookie”, bulder Pablo, “who dat man?” Watse man nou? O, die offisiertjie. Ek besef hier kom moeilikheid en Marco het ook ‘n fyn aanvoeling in dìe opsig, want nou klapper sy tande soos kastanjette. Maar hy is so braaf, hy laat my nie los nie; hy klou aan my soos ‘n slegte maseluitslag. Hy is die skild agter my rug. Ek kan nie vinnig genoeg aan ‘n ander verskoning dink nie en stel hom sommer voor as my nuwe lyfwag. “Anudder one?” sug Pablo en rol sy oë. “Get in helicopter!”

En daar gaat ons. Pablo vra uit oor hoekom ek alleen agtergebly het en waar die ander misdadigers dan is. Ek begin sommer van voor af jammer voel vir myself en vertel hom die hele storie van die agterblewene, met groot gesnik en baie handgebare. Hy luister mooi, maar frons skielik toe ek sê die ander misdadigers is in Pollmanskop.

“Huh”, vra hy, “where dey go?”

“Pollmanskop”, herhaal ek.

“Papà, dey go Papà beer farm”, vertaal Carlos opgewonde en met ‘n breë glimlag.

‘n Paar oomblikke se swanger stilte.

“Pilot”, sê Pablo baie saggies tussen sy saamgeknerste tande deur, “we change course”.

O alla gonnatjie. Pablo sal nie sommer die mense vergewe wat vir Cookie aan haar eie lot oorgelaat het nie. HKGK.

Ek lag skielik onbevange en uit volle bors. Nefie en Carlos weet nie waaroor die grappie gaan nie, maar hulle lag ook saam. Ek voel hoe ontspan Marco wat nog styf teen my sit en ek glimlag oor sy skouer vir Pablo.

Hierdie is die laaste hoofstuk van Deel 2 in hierdie uitdagingsreeks waarin die bloggers uitgedaag is om ‘n fiksie-vervolgverhaal te skryf:

1. Deel een is beskikbaar òf by die chronologiese Inlinkz skakels na elke blogger se persoonlike webtuiste (Die Perfekte Misdaad) òf andersins kan die volledige samestelling in boekvorm (PDF, EPUB of MOBI) afgelaai word by hierdie skakel Die Perfekte Misdaad.
2. Deel twee is nou beskikbaar slegs by InLinkz by hierdie skakel Die Voortvlugtiges en sal binnekort ook in boekvorm saamgevat word.