Ouderdom is ’n bliksem, veral wanneer ’n bril noodsaaklik word

Ouderdom is ’n bliksem. Altyd. Maar veral wanneer jy nie meer behoorlik kan sien nie en noodgedwonge altyd ‘n bril, of dalk meer as een bril, byderhand moet hê. Dis die dilemma waarin ek my tans bevind.

Ek bril al vandat ek nog nie eens veertig jaar oud was nie en het met verloop van tyd daarmee vrede gemaak, maar nou, dekades later, raak hierdie paartie ’n bietjie rof. Nie net het my sig al meer verswak met die gryse ouderdom saam nie, maar ek is nou op die twee-bril-stadium. Voeg daarby dat ek, van nature taamlik verstrooid, nou net mooi niks meer kan onthou wat belangrik is nie.

Ek onthou alles wat lekker is: soos die woorde van elke liedjie wat populêr was in die 60’s en 70’s, elke gedig wat ek in matriek geleer het, my skoollied, hoe om te google vir goeie boeke, musiek en lekker resepte. Ek onthou selfs om sout in die rys te gooi. Maar dit wat werklik belangrik is, soos om die regte bril op die regte tyd te dra, is bo my vuurmaakplek.

Die twee-brille ding is ’n pyn. Ek het jare gelede begin om ’n muktifokale bril te dra, een waarvan die lense donker word in die son, waarmee ek kan lees, heeldag op die rekenaar kan speel en waarmee ek kan bestuur. Tot op die stadium waar my arm te kort geword het om die koerant te lees en my rekenaarskerms te ver weg van my af gestaan het. Jy moet liewer nou ’n rekenaarbril kry, adviseer die oogarts toe ek my google-probleem verduidelik. So gesê, so gedaan en ek kan weer lees, en ek kan google met my nuwe bril. Die multifokale word aangewend om te bestuur, televisie te kyk, op die strand te gaan loop, te swem en om die sonlig uit my oë te hou.

Die pyn is dat ek, ná twee jaar van sukkel, nog nie kan onthou om brille te ruil voordat ek ’n spesifieke aktiwiteit aanpak nie. Wanneer ek voor die rekenaar inskuif, vat dit my nogal ’n rukkie om te besef dat Google vandag effens dof is; dan ruil ek gou die bril vir die ander een. Dis ’n ander saak wanneer ek reeds met die trap af geloop en myself voor die televisie tuisgemaak het of in die kar sit en by die hek uitry voordat ek besef dat ek nie die padtekens en slaggate kan sien nie – die rekenaarbril werk net op teikens nader as twee meter aan my.

Dit veroorsaak baie wrywing in my huis. My slaapkamer is bo die trap. Sodra die vloerplanke verklap dat ek op pad is teen die trap af, begin almal in die huis gil: “Het jy die regte bril op?” Gewoonlik is dit reeds te laat en moet ek my arme ou lyf weer teen die trappe opsleep. Of iemand anders vra om my bril te gaan haal. Nie goed vir die humeure nie.

Die multifokale dateer uit 2017 toe ek ook oor hierdie saak geblog het. Hulle is nou op die stadium wat ek nie meer die pryse op die winkelrakke kan sien nie, en die padtekens raak al hoe dowwer. In die winkel kan ek iemand vra om te help, en dankie tog vir kredietkaarte wat jy kan “tap” in plaas daarvan om ’n pinnommer te probeer invoer op ’n sleutelbord wat jy skaars kan raaksien. Maar op die pad is ek aangewese op my bekdrywer om te sorg dat ek betyds afdraai, voor die regte winkel stop of in die regte baan ry.

My pa het jare gelede sulke groen oogklappies saam met sy bril gebruik in plaas van ’n aparte sonbril. Wanneer hy binne die huis was, het hy die oogklappies oopgemaak sodat hulle lyk soos afdakkies bo sy oë, en buite het hy hulle afgeslaan om die son uit sy oë te hou. Dalk kan ek so ’n bril kry wat ver en naby kan lees.

Môre gaan ek vir ’n oogtoets vir nuwe multifokale en die oogarts beter ’n plan maak dat hulle kan lees, google, en die son uit my oë hou. Alles-in-een, dis wat ek soek.

Gelukkig kan ek nog steeds die see sien, met of sonder bril, en die seilskippie wat agter op die horison ronddryf.