Hoe raak ‘n mens ontslae van ‘n onwelkome skilpad?

Ek het eens op ‘n tyd (onwetend en onskuldig) ‘n skilpad gesteel wat ek slegs moet groot moeite en geduld weer kon terugbesorg by sy huis. My dogter het van kleins af ‘n aanvoeling en natuurlike band met diere, wat beteken dat allerhande ongediertes hulle oor die jare tuisgemaak het in my huis. Maar soms, net soms, het sy haar rieme styfgeloop met haar dieremaatjies en dan het sy blitsvinnig op haar ma se knoppie gedruk om te help.

Ek en sy het destyds in Bloemfontein in ‘n meenthuis gewoon. Karen was sowat tien jaar oud. Ek het lang, harde ure gewerk, dus was ontspanning en tyd saam met my dogter oor naweke vir my baie belangrik. Een van ons geliefkoosde tydverdrywe was om fiets te ry en daarvoor was die grondpaaie bo-op Naval Hill baie geskik. Naweke het ons die fietse opgelaai en die Kadett onder aan die voet van die heuwel parkeer. Goeie oefening, die op en af ryery.

Anonimicus het in my blog oor die Bloemfontein dieretuin gevra of ek ooit die volstruise op Naval Hill ontmoet het. Ja, ons het – sien foto’s (jammer, die kwaliteit is swak – al hierdie foto’s is geneem met ‘n ou Kodak 110). Beide die volstruise en die kameelperde het vir groot angs en spanning gesorg.

Die volstruise het daar gebroei en almal weet hoe kwaai ‘n volstruisouer kan wees as hulle eiers of kleintjies het. Ons was dus maar baie versigtig. Maar soms het hulle uit die kampie ontsnap en ek onthou een spesifieke dag wat die wyfie agter Karen se fiets begin aanhardloop het. My hart wou gaan staan, maar ek het dapper die pedale gepomp agter haar – die volstruis jaag vir Karen en ek jaag die volstruis. Gelukkig het die mamma nie te ver gehardloop nie, want ek reken sy kan dalk ‘n hoër spoed behaal as ‘n bergfiets, selfs teen ‘n heuwel af. Daarná het ons die paadjie verby die kampie vermy.

Daar was drie kameelperde en vir hulle was ons ook baie versigtig, want ons het gehoor dat ‘n kameelperd jou sommer met sy lang nek kan doodslaan. Hulle het gewoonlik in die veld langs die paadjies gewei, maar daar was ‘n dag wat ek amper ‘n kameelperd omgery het. Ons het resies gejaag om ‘n draai en skielik het hierdie reusedier voor ons opgedoem. Ons (baie billike) reaksie was om sommerso in die ry van die fietse af te klim en agter ‘n boom te gaan skuil, met die fietse wat net daar in die paadjie bly lê het. So ál asof die kameelperd ons nie agter die boom sou kon bykom nie. Ons het daar op ‘n miershoop bly sit, doodstil vir amper twee ure, voordat die kameelperd besluit het om sy loop te kry en ons weer ons fietse kon bestyg.

Hieronder is Karen op die foto saam met twee van die kameelperde, wat eintlik hondmak was. Let op dat die bekende Sterrewag-teater in die hoek regs bo sigbaar is. Lees die baie interessante geskiedenis van die Lamont-Hussey Sterrewag by hierdie skakel.

Soms het ons die fietse by die huis gelos en geloop of rondgery. Wat ek nagelaat het om te sê, is dat die area bo-op Naval Hill ‘n natuurreservaat is. Ek verstaan dat hulle onlangs heelwat verbeteringe aangebring het en veiligheidsmaatreëls opgeskerp het. Daar was ook heelwat wildsbokke en dis waar ek en my kinders met gepaardgaande plesierigheid geleer het om bokdrolle te spoeg. Het julle geweet dit word beskou as ‘n nasionale sport?

Enniehoe, hierdie blog gaan eintlik oor die skilpad wat Karen gedurende een van hierdie uitstappies bevriend het. Nie ‘n honderd jaar later nie, het sy begin soebat dat ons die skilpad moet huis toe neem. Die meenthuis het hoë ringmure gehad, daar was ‘n pragtige tuintjie in die binnehof en Skillie sou dus heel veilig en tuis gewees het. Maar jy mag nie ‘n skilpad uit ‘n wildreservaat verwyder nie. Nie dat die wet my dogter sou afskrik nie en toe ek weer sien, klim Skillie saam met ons uit die Kadett toe ons by die huis aankom. Dis nou laat op ‘n Sondagmiddag.

Ons het maar vir Skillie slaaiblare en groente voorberei en ‘n plat bak met water neergesit en Skillie was heel in sy noppies. Ek was minder in my noppies toe ek Maandagaand van die werk af gekom het en sien dat Skillie vore (ja, vore) deur my pragtige kikoejoegrasperkie gevreet het en homself gehelp het aan ‘n paar Double Delight rose ook. Hierdie rankroos het toe al twee jaar in die agtertuin teen die muur gestaan en lote gemaak wat ek gemeet het – dertig voet en langer. Maar daar was nooit rose nie. Op een mooi lente-oggend, sowat ‘n maand voor Skillie se koms, het ek voor die muur gaan staan en die roosplant plegtig belowe dat hy / sy ‘n Double Delight skop in sy / haar agterstewe gaan kry as ek nog baie langer moet wag vir ‘n roos van daardie lowerryke lote af. En skielik een oggend, het die eerste knoppies begin verskyn. Sommer gou was die hele muur oortrek van pragtige pienk en wit rose wat die heerlikste geur versprei het deur die buurt.

En dis toe nou hierdie rose wat geblyk het Skille se geliefkoosde voedsel te wees. Elke aand as ek by die huis kom, sien ek net ‘n paar roosblare versprei lê onder die plant en die kaal kol waar die rose eens gedy het, het al hoe groter geword. Skillie was nie so ‘n groot skilpad nie, maar daardie kaal kol het gegroei tot hoër as twee voet. Ek lieg nie. Daardie skilpad het óf gespring óf ‘n tuinstoel nadergesleep om by die rose by te kom. Ek kon hom nooit uitvang om te sien presies wat hy doen nie. En die uitwerpsel wat daardie rose veroorsaak het, was nie so welriekend nie. Selfs Pietie, die buitensporige vet padda wat later mince meat geword het toe ek per ongeluk met die grassnyer oor hom gery het, het wye draaie geloop om die roosdrolle.

Daar was nie ander genade nie – Skillie moes teruggaan Naval Hill toe. Saterdagoggend douvoordag was ons reeds voor by die hek van die natuurreservaat, maar wil jy glo? daar is toe ‘n hele klompie voertuie van natuurbewaring wat die gebied patrolleer en omsien na die diere. Probeer later weer. Die senuwees begin nou regtig knaag. Soek hulle dalk na Skillie? Verbeel ek my of bekyk hulle die wit Kadett wat al om die uur daar inry met suspisie? Wat ookal die geval is, Skillie moet gerepatrieer word. Uiteindelik het ons ‘n verlate kolletjie gevind daar anderkant die piekniekareas na die Sterrewag se kant toe en Skillie is versigtig uit die Kadett gehaal. Taamlik ver vanwaar ons hom oorspronklik opgetel het, maar darem in sy eie land. En hy beter dankbaar wees, want om ‘n skilpad te steel is baie makliker as om hom weer te probeer terugsmokkel.

Skillie, ek hoop jy was oukei, Pêl. My tuin het baie lank gevat om te herstel.