Lockdown regulasies en hengelaars op die strande

Noudat die Regulasies hengelaars toelaat om ’n vissie uit te trek op die strand, kon dit natuurlik nie hoër of laer nie – ek moes ook by die hengelaar-broederbond aansluit. Dis die enigste manier waarop ek wettiglik op die strand toegelaat sal word. Aanvanklik het ek gedink ek sou saam met Karen kon loop as toeskouer / oppasser, maar daarvoor word mens beboet. Die enigste uitweg was om ’n vislisensie te gaan koop.

Nou loop ek soos ’n wafferse pro elke oggend af strand toe, visstok liggies en baie ongeërg in die hand gebalanseer. Ek weet hoe om die rol te speel. Karen dra die rugsak met ons lisensies, waterbottels en visaas. Sy maak al die fishing traces (dis nou daardie gedeelte met die hoek en sinker wat voor aan die lyn vasgemaak word) reeds die vorige aand en wanneer ons by die viswaters kom, sit sy die aas aan terwyl ek belangstellend toekyk. Dan vat ek gewoonlik my stok en gaan sit in die son totdat sy klaar gehengel het. Het ‘n lisensie en al die props – mag op die strand wees. Of dalk moet ek hengel en nie net daar rondsit nie 🤔 O, die vertwyfeling in my gemoed!

Vanoggend was daar heelwat hengelaars op die strand, en siende dat jy nooit weet watter hengelaar dalk ook ’n spioen kan wees nie, het ek besluit om my hengelkuns te herbemeester – for real. Jac het my jare gelede langs die binnelandse damme geleer om met ’n koffiemeultjie-katrol te werk en Karen moes net gou weer demonstreer. Eers ’n paar oefenskote op die sand oefen. Stok liggies op twee vingers balanseer, nog twee vingers bybring om die lyn teen die stok vas te hou, die hefboompie oor te haal, stok oor die skouer te posisioneer sonder om my dogter aan die hoek te vang en net met ’n swaaibeweging van die pols die sinker netjies deur die lug te laat trek. Easy peasy.

“Dis soos fietsry,” sê Karen. “Jy vergeet nie hoe nie.” Mmmm, ons sal maar sien. Ek het lanklaas fietsgery.

Die eerste gooislag was ’n meesterstuk, tot die groot verbasing van die ander hengelaars wat my so onderlangs taamlik liggelowig aangekyk het. En myself. Met die tweede probeerslag wou ek ’n bietjie verder gooi, maar om te veel krag te gebruik, is klaarblyklik nie ’n goeie idee nie. Dit het ’n arme sandkrap amper sy lewe gekos toe ek die hoek en sinker met oordadige geweld net langs sy kop neergebring het. Die stok is eintlik gemaak vir gebruik op ’n skiboot, maar werk goed op die strand, net solank jy die draaibeweging van die pols onder beheer hou. Die derde probeerslag was beter en ek was nou gereed om aan te sluit by die hengelaars langs die water.

Die ouens is nogal vriendelik en maak plek vir die nuwe aankomelinge. Ek het my sinker en hoekie ewe netjies in die water gegooi, reguit voor my, want om lyne te kruis met ’n ander hengelaar is ’n doodsonde. Skaars was my hoek in die water, toe begin my lyn rondspring. Ek vou my linkerhand se vingers so om die lyn om seker te maak, en ja wraggies, daar’s iets wat knibbel.

“Vissie, voertsek!” seg ek. “Ek belowe jou, jy gaan eendag gevang word en in ’n pan beland, maar vandag is nie daai dag nie.”

Ek het dit nie in my om ’n vissie uit die see te trek en te kyk hoe hy op die strand spartel nie. Ek sal boonop vir Karen moet roep om die hoek te kom verwyder en vir Gulsige Vissie terug te gooi in die see. Sy het al die nodige gereedskap in die rugsak en kan ’n arme vissie in die oë kyk terwyl sy die hoek uit sy bek haal. Ons visse gaan gewoonlik almal terug see toe – dis die vangs wat belangrik is (en foto’s natuurlik). As ons vis wil eet koop ons dit by die Mall.

Maar die vissie luister nie en ek katrol my lyn in. Gelukkig, so halfpad op pad na my toe, raak die knibbelaar weg en ek trek my lyn uit. Daar sit nog net so ’n verwese stukkie aas wat met sy laaste lewe aan die hoekie vasklou. Toe moet ek in elk geval vir Karen roep om die aas te kom vervang.

Ek besluit om liewer ’n bietjie aan te skuif in my soeke na ’n plek toe waar daar dalk nie baie vissies is wat aan my hoek wil kom spartel nie. Ek gooi die sinker net duskant ’n rotsbankie in, met die gedagte dat die vissies anderkant van die klippe sal wees – seekant. En dis net daar waar my hoekie gaan vashaak aan ’n rots. My hengelles van vanoggend het nie daardie moontlikheid ingesluit nie. Ek loop dieper in die water in en pluk die lyn so heen en weer, katrol die lyn so effens in, loop agteruit, dan weer links, gee ’n sprong na regs. Nou kom die water tot by my knieë en ek moet my balans hou tussen die golwe en die gladde klippe. En ek sukkel nog steeds met die hoek en sinker wat hardnekkig aan die rots klou. Karen moet kom help. Sy pluk net so een keer aan die lyn en daar kom die lyn uit met ’n bolling seegras wat verstrengel geraak het in die hoek. In die proses van verwydering van die gras, kruis ons twee se lyne en nou moet ons mooi trap tussen die branders deur om op ons voete te bly.

Uiteindelik is ons weer geskei van lyn en ek het nuwe aas aan my hoek. Daai rondspringery in die water het my moeg gemaak. Dis ongewone oefening en ek is nog onfiks na my hospitaalkaskenades. Dis nou ’n bietjie erg. Ek klim oor ’n klipplaat en gaan kruip weg in ’n hoekie agter ’n groot rots met ’n bottel water om my verlore asem terug te kry. Die uitsig is pragtig en ek skiet ’n paar foto’s. Hierdie is een van my dogter waar sy bo-op ‘n rots staan en hengel terwyl die branders rondom haar teen die rotse opspring. Ek het ‘n dapper vrou grootgemaak. Haar ma sit agter haar rug en kruip weg agter ‘n rots.

Maar o wee, toe Karen besluit dis tyd om huis toe te gaan, is elkeen van my spiere in opstand en sy moet my hand vashou sodat ek kan konsentreer op my navigasie oor die rotse heen.

Hier in ons dorp is al die huise daar bo teen die bult en die see doer onder in die laagte. Om see toe te loop is ’n plesier. Om terug te loop huis toe, amper twee kilometer van die hengelaars se possie af tot by die huis, is ’n marteling wanneer jou spiere en jou brein nie ooreen kan kom oor hoe om saam te werk nie. Ek het al begin hobbel en wobbel nog voordat ons oor die treinspoor is. Teen slakkepas teen die hoogte opgeseil. Bo-op die laaste bultjie voor die genadige afdraand van die paadjie vol slaggate na ons huis teen die rivier, was my lyf al amper dubbel gevou, met my neus ongeveer drie duim bo die teerpad.

Ek moes ’n voor-middagete slapie neem. Ná ete het ek ons drie episodes van ’n minireeks op Showmax gekyk (ek het deur twee daarvan geslaap) en daarná is ek terug bed toe vir ’n middagslapie. Maar Karen is reeds weer besig om die visgerei gereed te kry vir môre se visvang-ekspedisie.

Daai vissie moet net buite my bereik bly, want as hy aan my hoek kom ruik, gaan ek hom so warrempel nie weer laat wegkom nie. Al hierdie moeite en pyn moet beloning bring vir die hengelaar.

Volgende dag vervolg:

Ek het toe vanoggend my eerste vissie gevang. ’n Klein kolstertjie. Sjympies, ek dink hy drink nog aan sy mamma. Ons het hom maar net afgeneem en teruggesit in die water.

Ek het vanoggend se oefening nogal geniet, ten spyte van die effense seer spiere en die onbeskofte branders wat my sopnat gepiets het.

Hierdie soort lockdown kan ek verduur. Solank die weer goed hou sal ek gaan hengel.