COVID-19 Asemhaling en die dra van ‘n masker

Ek praat nie nou van asemhaling met behulp van vibrators … uhm, ek bedoel ventilators nie, ek verwys na die dra van ‘n masker wat nou verpligtend is.

Ons vriendin Positief het hierdie teer sakie aangeraak toe sy by my wou weet hoe haal ‘n mens asem wanneer albei jou neusgange verstop is. Daarvan het ek genoeg ondervinding opgedoen nadat ek twee weke gelede ‘n sinusoperasie ondergaan het gedurende Suid-Afrika se COVID lockdown. Beide neusgange is tydens die operasie toegestop en ek moes deur my mond asemhaal. Die narkotiseur het my voor die tyd vriendelik ingelig dat ek moet onthou om deur my mond asem te haal, anders sou ek versmoor. Ek het gedog hy maak ‘n grap – my lyf sou darem seker slim genoeg wees om iewers ‘n gat oop te dwing waardeur ek suurstof kan inneem as my neus dan nie beskikbaar is nie. Toe nie. Ek het deur die nag ‘n paar keer wakker geword, vas oortuig daarvan dat iemand besig is om my te verwurg en dat ek net betyds wakker geword het om my eie lewe te red. Die verwurger was egter net ekself wat verbete op my tande gekners en my lippe toegeknyp het. Ook maar lekker stoepit, selfs wanneer ek slaap.

Maar nou kan ek die vraag antwoord – jy kan asem haal, maar net met groot moeite, Vriendin, met groot moeite en ongemak, selfs wanneer jy wakker is. Ná net ‘n klein rukkie is jou mond so droog dat jou wangvleise aan jou tandvleis vassuig. Jou tong raak so skurf dat dit voel asof daar homderde dorinkies op die oppervlakte groei.

Wat my ontstel is dat, selfs noudat die die obstruksies verwyder is en ek weer die volle gebruik van my neus het, ek dit bitter moeilik vind om met ‘n masker rond te loop. Ek het eers gedink dit is pure verbeelding dat ek nie behoorlik kan asemhaal deur ‘n masker nie (ek het verskillende soorte op die proef gestel). Donderdagoggend moes ek gou by die mediese sentrum aandoen vir ‘n opvolgondersoek en ek moes om die gebou loop teen ‘n hoogtetjie uit om by ‘n sydeur in te gaan. By die deur aangekom, was die sekuriteitswag net vinnig genoeg om my te vang en regop te hou, want ek was so kortasem dat ek begin hiper-ventileer het. Gelukkig het hy vinnig gereageer, my masker afgepluk en my met my kop tussen my bene laat sit om diep asem te haal, want anders het ek dramaties aan sy voete neergestort. Net daarna het ek in die dokter se spreekkamer aan die slaap geraak terwyl ek my beurt afgewag het.

Dis nie die eerste keer dat ek agterkom dat die masker my so aantas nie. Ek raak vinnig lomerig in die motor wanneer ek iewers heen ry, en by die winkel aangekom, het ek nie genoeg energie om uit te klim nie. Karen moet al die inkopies doen terwyl ek in die parkeerarea wag en meesal aan die slaap raak terwyl sy besig is. Met die masker op, vind ek dit nog steeds moeilik om net deur my neus asem te haal en hou die hele tyd my mond ook oop, want dit voel asof ek nie genoeg suurstof inneem nie. Dis onaangenaam, want jy kan elke reuk op jou tong proe – die soet smaak van die suikerriet wat brand en die walglike dieselreuk wat soos glibberige olie aan jou verhemelte vasklou. Wanneer ek by die huis aanland, gaan ek reguit bed toe, gewoonlik met ‘n hengse kopseer en ‘n polsslag wat hardloop asof ek deelgeneem het aan ‘n marathon. Nou is ek te bang om te bestuur en ek kan nie ver ente loop nie. Die gebrek aan oefening doen natuurlik geen wondere vir my gemoed nie.

Vanoggend het ek op hierdie plakkaat in ‘n aanlyn-artikel afgekom, wat ‘n moontlike verklaring bied vir die simptome wat ek ondervind: koolstofdioksied toksisiteit wat veroorsaak word deur die her-inaseming van CO2 wat ek uitgeasem het. Hierdie “vuil” lug word doodeenvoudig gehersirkuleer binne die masker. Wanneer ek die masker afhaal (of net skelmpies ‘n bietjie oplig) en ‘n paar keer diep asemhaal, herstel ek vinnig genoeg.

Dit lyk asof hierdie virus jou altyd op die een of ander wyse met ‘n keuse tussen die duiwel en die diep blou see laat: dra ‘n masker en versmoor of loop die gevaar om die virus op te doen / te versprei; loop of ry rond sonder ‘n masker en bespreek outomaties vir jouself ‘n sel in die tronk; bly ingeperk en sterf van die honger of gaan uit om te werk en help jouself aan ‘n virus; bly in jou huis en word vet of gaan uit om te oefen en val flou op straat 🤔 Al hierdie besluite is te veel vir my brein. Ek gaan liewer in die bed bly vir die volgende paar maande / jare / dekades.