Bloguitdaging: Vier jou lewe en kom vertel

“Vier vandag jou lewe en kom vertel ons hoe jy dit gedoen het,” het sy gesê. Hierdie bloguitdaging is gerig deur een van die sterk, moedige vroue wat ek in Blogland ontmoet het. Sy weet hoe om die lewe se laagtepunte die hoof te bied en hoe om die hoogtepunte te vier.

Ek het my dag begin deur strand toe te loop. Natuurlik. Voordat ek my lewe kan vier, moet ek eers die seebries toelaat om die spinnerakke uit my kop te waai. Daarvandaan het ek met voete vol seesand koers gekry na my haarkapper toe om haar te gaan wys hoe mooi my nuwe haarkapsel lyk, selfs nadat die wind dit beetgehad het. En om haar te soebat om iets te doen omtrent my wenkbroue wat besig is om my hele gesig te bedek. Soos ‘n baard wat nie gereeld geskeer word nie. So al asof die ouderdom wat nader kruip, lang beenhare en grys hare op my kop nie genoeg sorge in my lewe veroorsaak nie. Nou moet ek boonop heeldag op die uitkyk wees vir onwennige hare wat my gesig wil oorneem. En ek praat nie nonsies nie – sien die “before” foto hieronder wat Karen van my geneem het, omdat ek van mening is dat dit tyd is om my facebook profielfoto op te dateer met al die nuwe plooie wat ek bygekry het die afgelope jaar. Kan ek nou soiets op my facebook gaan plak? vra ek met “trane in my navy blue eyes”, soos ou Tant Alie altyd gesê het.

Toe is Karen en ek – met my verminderde gesigshare en ‘n heelwat ligter gemoed – South Coast Mall toe om inkopies te doen. Dit was besig. Vrek besig. Ons het gesukkel om in die wandelgang geloop te kry. Reg daar voor die OTM’s was ‘n samedromming van Suidkusmense wat CANSA se Shavathon ondersteun het en ek het in die tou geval. Ek moet erken, ek was op geen stadium geneë om my hare te laat afskeer nie. Ek was immers al voorheen haarloos. In 2001 is ek gediagnoseer met borskanker en vroeg in 2003 met baarmoederkanker. Ek het nooit kapsie gemaak teen alles wat afgesny en uitgehaal is om van die kanker ontslae te raak nie, maar die verlies van hare was ‘n bitter pil om te sluk. Buitendien het ek net vanoggend my wenkbroue opgeoffer vir die doel om mooier te probeer lyk. Dus het ek my geldjie betaal en gevra dat hulle vir my kleursel aanspuit.

Die CANSA medewerker met die groot glimlag het my kom toevou onder die plastiese bedekking wat my klere moes beskerm en my ewe vertroulik meegedeel: “I am your friendly barber”. Barber? Ek het myself goed onder clutch gehou, nie opgespring uit die stoel en weggehardloop nie – hom net stip in die oë gekyk vanonder my nuwe, netjiese wenkbroue en in afgemete toon vertel: “If you shave my hair today, I will kill you, slowly and painfully.” Hy het net gelag en my kapsel sorgsaam en met groot geduld bespuit. Pers onderlaag. Pienk bolaag. Met afwisseling van natuurlike grys.

Op hierdie manier het ek die beste en die slegste dae van my lewe gevier. Daardie dekade staan uit as die jare van my lewe wat ek ervaar het as miskien die gelukkigste tydperk in my lewe. Ten spyte van die kanker, want dit het ek nooit beskou as die laagste laagtepunt in my lewe nie. Om die waarheid te sê, kanker het perspektief in my lewe gebring. Dit was net ‘n terugslag in ‘n tydperk wat ek as vry, gelukkig en redelik opwindend beskou het. Dit was net voordat my hele lewe, weer eens, in ‘n warboel ontaard het. Toe ek weer ‘n keer soveel meer moes afgee as waartoe ek bereid was. Dit gebeur eenkeer elke dekade – op en af, op en af, soos ‘n wipplank. En so eenkeer ‘n dekade is daar iets om te vier, ‘n vreugde wat die lewe die moeite werd maak.

Ek dink ek sal nie vandag my hare was nie. Ek sal die pienk en pers nog ‘n dag saam met my dra, in solidariteit met kankerlyers en hulle geliefdes. En om my te herinner aan slegter en beter dae. Só vier ek my lewe vandag.