Aan die einde van ‘n baie nat reën-week in KZN

Liewe Towerinne, dit reën hier in die Zulu Kingdom. Mensig, maar dis nat hier in ons valleie. En op ons heuwels. En binne ons huise. Ons het baie lanklaas behoorlike son gesien en ons probeer nou die weerburo oorreed om bietjie reën te voorspel vir “elders” – KZN is nat genoeg.

Nee wat, ons kerm darem nog nie te hard oor die reën nie. Dis net dat ons al ‘n bietjie moelik asemhaal. Die humiditeit is so hoog dat dit letterlik voel asof ons water inasem.

Die water kan nie meer in die grond insink nie en slaan nou deur die huise se fondamente – dit voel asof jou voete nat word op die teëlvloere. Teen hierdie tyd lek almal se dakke. “Ons dak is ‘n lucky packet,” sê my dogter. “Jy weet nooit waar die volgende lek gaan uitspring nie”. So, ons het water van bo en water van onder. Ons klere, beddegoed, matte – alles voel klam. En die sout moet jy maar uit die soutpotjie uitbid.

Diegene wat koerant lees, sal weet dat ons oral water het, behalwe in ons krane. Die gereelde ou Suidkus-probleem. Die water is óf te modderig óf te sout vir menslike gebruik. Of die pype lek. Of die reservoir is leeg. Maar gelukkig het ons watertenks en gebottelde water. Dis meer as wat baie ander mense het.

Die arme diere. Klein voëltjies word in die huis ingebring vir skuiling. Slange word aangemoedig om hulle man te staan buite in die tuin. Ons het vanoggend ‘n tuinslang in die garage gekry. Dit was so hittete of ek het bo-oor hom gery. Dis nou net nadat ek amper op hom getrap het. Moes hom met behulp van die verestoffer uithelp tuin toe. Die verestoffer is ‘n paar keer gebyt. Beide slang en verestoffer het oorleef.

So, hoe beveg ons die kajuitkoors? Ons kyk flieks, ons lees boeke, ons resaaikel ons klere (minder wasgoed), ons sit rond en skinder met mekaar / van mekaar en wanneer die reën so ‘n bietjie bedaar, vlieg ons almal uit winkel toe of strand toe. Ons reën elke keer nat en almal hoes en proes. En ons eet.

Die Kaapse kinders het ‘n pakkie aangestuur met heerlike eetgoed. En prentjies wat ons kleindogter geteken het (sien hooffoto). Kyk nou mooi na die prentjies en veral die tweede een waar die mamma so lekker stuitig oogknip. Hoe dierbaar is dit? Sy was vyf in September en gaan volgende jaar skool toe – Graad R. Waar vlieg die tyd heen? Vanoggend het ons almal boodskappe van haar af gekry op ons WhatsApp-groepie. Luister hier na myne:

😍🥰💓💗

Ek en Karen was vanoggend by Umtentwenistrand by die riviermond. Sy het nie gekyk waar sy loop nie en te naby aan die rivierwal beweeg. Die wal het weggekalwe en sy het halfpad onder ‘n boomstomp ingeskuif, wat haar gelukkig uit die water gehou het. Al wat ek kon sien was die selfoon wat sy bo haar kop gehou het soos ‘n vlag. Behoede tog dat ons selfone in die water beland! Sy het ‘n hou teen kop oorleef en het nou ‘n knop agter haar oor. En haar ma het gelag. Kameel is reg – dis altyd snaaks wanneer iemand anders val. Toe reën ons nog nat ook op pad terug.

Ek hoop dis ‘n goeie week wat voorlê vir almal van ons. En ek hoop ons reën reis na julle almal toe op die vlerke van die wind (want waai gaan hy waai hierdie week). Behalwe vir Christa daar in Qazagstan – sy het sneeu en benodig nie reën nie. En Scrapy – ek dink sy kry genoeg reën daar in NZ.