Wandelstap op die kuslyn met Walking in Nature

Die groep Walking in Nature is betrokke by heelwat georganiseerde uitstappies op die Laer Suidkus van KwaZulu-Natal. Tans is hulle besig met hulle jaarlikse wandelstap (Shoreline Challenge Walk) vanaf Hibberdene tot by Mzamba (verby Port Edward tot anderkant die Wild Coast Sun). Elke week, op ‘n Sondag, loop die deelnemers ‘n paar kilometer langs die kuslyn af.

Ons het verlede week aangesluit vir die stappie van Ramsgatestrand tot by Marina Beach – ongeveer 7,5 kilometer ver. Gelukkig het ek nie geweet presies hoe ver dit is of hoe ongelyk die terrein sal wees nie, anders het ek vroegoggend teruggeduik in die bed. Ek het die vorige week reeds ‘n loopneus gehad en toe boonop ‘n pyn ontwikkel in my een heup. Nie erg nie, net genoeg om lastig te wees.

Ons het douvoordag hier weggevlieg, want ek moes vir Karen aflaai by Ramsgate, die kar gaan parkeer by Marina Beach en ‘n geleentheid kry terug Ramsgate toe saam met een van die stappers, want ná die stap sou ons nie weer terugkeer na Ramsgate toe nie. Gelukkig was ons vroeg reeds daar – vroeg genoeg vir mooi fotos van die sonsopkoms, voordat ons begin loop het.

Die foto heelbo en hieronder is geneem by Ramsgate se getypoel.

Onder is ‘n foto van Ramsgatestrand (met die Waffle House en die Blue Lagoon Restaurant oorkant ons, maar buite sig op die foto).

Daar was koffie by die beginpunt. Die 140 stappers is voorsien van genoeg water en 7:30 het ons in die (voet)pad geval, strandlangs.

Dis ek wat daar links loop met ‘n grys sweetpakbroek en blou windjekker. Effens koel so vroeg in die oggend. My heup het so ‘n rukkie gekla en toe besluit om te sjarrap.

Langs pad was daar baie mooi goed om te bekyk: die see self (natuurlik), die rotsformasies, getypoele langs elke strand – nee ek gaan nie hier fotos plaas van die hele landskap nie, want ek het reeds genoeg fotos daarvan op hierdie blogtuiste.

Hier is wel een wat ons geneem het van dassies wat vroegoggend op die rotse in die son gelê en bak het.

Pragtige vuurpyle vol in die blom. Let op hoe besig is die bye reeds vroegoggend.

Vissermanne (en -vroue) wat hengel van die rotse af. Links van die rots in die water is ‘n paar surfer dudes wat die groter golwe inwag – hoewel die see vir my baie kalm gelyk het.

By Southbroom het ek en Karen eers ‘n badkamerbreek geneem. Dis nou tipies wat gebeur wanneer ‘n mens so vroeg opstaan en ver ry om by die beginpunt van die staproete te kom – jou gewone roetines word lelik deurmekaar gekrap. Die res van die stappers het aangehou loop en hoewel ons hulle by tye daar in die doerte gesien het, het ons sommer hier al ver agtergeraak. Ons het hulle nie eens weer gesien by die halfpadmerk waar nog water uitgedeel is nie. Gelukkig het ons nie die ontbyt bespreek nie, want daar sou niks oor gewees het teen die tyd wat ons daar gekom het nie.

Ons is by Southbroom se Granny Pool verby en ook by Umkobi Beach. Teen hierdie tyd het ek al ‘n bietjie moeg begin raak, want die terrein was soms ongelyk. Ek het vroeg reeds my baadjie en my plakkies uitgetrek (Karen dra altyd ‘n rugsak saam) en die res van die pad kaalvoet aangedurf.

In die foto hier onder gebruik ek letterlik hand en tand om veilig oor die nat en glibberige rotse te kom. Die plastieksakkie het ons by die beginpunt gekry om rommel langs pad op te tel – die stappers maak skoon so ver as wat as ons gaan. Daar was wel ambulansdienste op bystand, maar ek was nie van plan om bene in die lug langs die strand te bly lê nie.

Ná twee ure (of meer) se swoeg en sweet was ons by Marina Beach en ek het vir oulaas die krag bymekaargeskrap om te glimlag vir ‘n foto by die eindpunt.

Soos ek gedink het, het die voorste stappers reeds klaar hulle ontbytrolletjies geëet en huis toe gegaan. Ons was darem nie heel laaste nie en die ambulanspersoneel het op hulle pos gebly om hulp te verleen. Hulle het my baie ondersoekend op en af bekyk, maar darem nie gevra of die ouvrou behandeling nodig het nie.

Ons het onmiddellik die terugtog aangepak. Ek was baie bly om die swart karretjie in die parkeerplek te sien – maar nie vir baie lank nie. Net by Ramsgate verby het ongenadige krampe my been verlam en ek moes aftrek by die vulstasie daar by Hibiscus Mall sodat Karen verder kon bestuur. Terwyl ek besig was om op een beentjie rond te spring, het sy haar bestuurderslisensie uitgekrap – net om my mee te deel dat haar lisensie twee dae vantevore verval het. Ek het tot nou nog toe nie ‘n woord gesê nie, maar daardie lisensie is blitsig hernu, net enkele dae ná die uitstappie.

Ek moes maar deurdruk en huis toe bestuur. En hoekom het so ‘n piepklein karretjie ses ratte nodig? Sewe as jy die trurat bytel? Dis nie ‘n grap om ratte te verwissel met tone wat kromtrek van die pyn nie.

Ongelukkig het ek net na die uitstappie in die bed beland met ‘n baie seer heup en ‘n griep wat toe uiteindelik tot uitbarsting gekom het. Geen wonder ek het amper ‘n hele boks tiesjoes opgebruik op die staproete nie. 

Ek sal eers moet herstel van hierdie kieme en pyne voordat ons weer kan saamstap. Ons gaan dus die gedeelte van die staproete tussen Marina Beach en Palm Beach (net voor Port Edward) misloop, maar hoop om daarna saam te loop tot by Mzamba.