Liewe Dagboek: Dag 8 – ek teleport na Rebusfontein

Liewe Dagboek, vandag het ek vroegdag reeds besluit om te teleport na Rebusfontein, want hier in my gewone woonplek sou ek dit nooit oorleef het nie. As gister vol haakplekke was, was vandag ‘n hele haak-en-steek-bos. Ons het, soos goeie werkerbytjies, die kamers ontruim en ons rekenaar-toerusting rondgesleep na veilige(r) plekke waar ons kon werk, maar alles verniet. Die dakdekkers het net eenvoudig nie opgedaag nie. Geen vooraf reëling of waarskuwing nie, maar toe ons teen laatmiddag die baas in die hande gekry het, moes ons verneem dat hulle nooit werk aan ‘n grasdak die dag nadat dit gereën het nie. Call me stupid, maar ek weet nie van hierdie dinge nie. Sulke goed laat my bloed kook en ek moes ontsnap na waar daar stilte en rus is.

Ek het myself amper winduit geval in die voortuin van my huisie in Rebusfontein. Lorenzo het my net betyds gevang. Hierdie teleport-ding is eintlik gevaarlik wanneer jy dit te vinnig probeer doen. Lorenzo is my inwonende nutsman, tuinier, kok en hy pas my huisie op in my afwesigheid. In hierdie dorpie is hy ‘n groot aanwins, want hier woon net ‘n klomp vroumense en hy sien om na almal se huisies.

Rebusfontein is ons wegkomplekkie, waar ons in stilte (of groot lawaai wanneer ons daarvoor lus het) ons energievlakke kan herlaai en wonde kan lek. Daar is altyd vriendskap en ondersteuning te vind. Klop maar net aan die deure totdat jy ‘n buurvrou vind wat tuis is, of maak soos ek: gryp ‘n glas in die kombuis en loop straataf na die dorpsmeent toe. Daar by die waterput, onder die groot bome, is die bymekaarkomplek.

Op een van die sementbankies het ek vier katte gesien wat in die son lê en slaap. Ek was so moeg, geestelik en figuurlik, dat ek ook begin rondkyk het vir ‘n sonnige bank. Maar eers het ek die handpomp gebruik om vir my ‘n glasvol van die soetste suiwerste water in die land te pomp. Uit ‘n bak wat op die put se rand gestaan het, het ek ‘n lemmetjieskyfie en ‘n paar kruisementblare gegryp om in my water te gooi. Dis ‘n heerlike opkikker. Toe het ek begin soek na die eienaars van die katte. Ek het hulle een vir een opgesoek en ons het begin gesels oor dit en dat. Bietjie gekla, bietjie gelag, soms ‘n tisjoe gesoek vir ‘n traan.

Algehele ontspanning. Ek kon voel hoe die stres van my afgestroop word.

Ek gaan vanaand in my huisie hier in Rebusfontein slaap en wanneer ek môreoggend wakker word, gaan ek uitgerus wees, met nuwe moed en ywer vir die dag. As ek vroeg genoeg terug teleport na my ander huis toe, kan ek betyds daar wees voordat die dakdekkers daar aankom. Ons het immers nog onafgehandelde werk op hande.

Sou jy graag hierdie besondere groep vroue wil ontmoet? Wil jy graag deel word van die gemeenskap op Rebusfontein? Gaan maak dan ‘n draai op Vuurvliegie se blog en kyk hoe jy by ons kan aansluit of volg ons doen en late by hierdie skakel:
https://fresh.inlinkz.com/party/c79e46273dd84a68bceb38fb23d1f7c5

Image by congerdesign from Pixabay