Om by ‘n dam te kuier is ‘n heerlike belewenis

Una, ek het baie, baie lekker gekuier saam met jou en die Towerinne daar by die dam. Dis nou ‘n kuier wat my nog lank gaan bybly. Almal het reeds so uitgewei en verslag gedoen oor die kuier dat ek maar net my kop hoef op en af te knik. Maar ek wil darem net gou vir jou ‘n bietjie vertel van my eie ondervindinge by ‘n dam, jare gelede.

Ek het in my jonger dae baie Saterdae by ‘n dam omgekuier, meer dikwels as wat ek eintlik wou. Om die waarheid te sê, ek het blitsvinnig uitgekuier geraak met die gekuier by die dam, om verskeie redes. Ons het destyds in Pretoria gewoon en al die kuiery het plaasgevind by die damme in die omtrek, waarvan Hartbeesfontein een was, maar Rietvleidam is die een wat in my geheue vassteek. Met rede.

Vrydagaand se koorsagtige voorbereidings vir die volgende dag se dam ekspedisie: die potjie mieliepap wat op die stoof staan en aanbrand. Die doepa wat bygevoeg word: heel mielies, sardientjies, vanilla essence of wat ook al die geur van die dag was. Saterdagoggend die kar wat gelaai word: dop, vleis, braairoosters, opvoustoele, grondseiltjies, water en boeke (laasgenoemde my bydrae). Ek weet nie hoe lyk dit deesdae daar by die dam nie, maar 40+ jare gelede was die koeltebome maar skaars en vir diegene wat nie visvang of dop steek nie, was daar nie veel te doen nie. Dus, die boeke.

Nog voordat die eerste vislyn met die kano ingeroei is, was die dop en mieks reeds gegooi en die manne gesels net vis. Daar sit hulle in die son, nat sakdoeke waarvan die vier hoeke geknoop is op hulle koppe, glas in die een hand, sigaret in die ander en oë wat stokstyf staar na die “pappie”. Die pappie is die bolletjie stywepap op die vislyn wat op en af wip wanneer daar ‘n byt aan die lyn is.

So teen die middaguur trek die verveelde meisies hulle lywe al hoe skraler om in die skaduwee van ‘n enkele ou boompie in te pas. Mattys* het hom eendag vererg vir sy meisie omdat sy haar hare te kort gesny het na sy sin en hy het haar beveel om in die son te sit sodat haar hare vinniger kan teruggroei. Verder was die geselskap tussen die hengelaars en hulle metgeselle was maar bra sporadies.

Einste Mattys het altyd so agteroor in sy stoel gelê en gesing het terwyl hy gewag het vir die vis om te byt: “Sêra, Sêra Waaikant, lê met jou ….kant daaikant”. Volgens oorlewering was Sêra Waaikant ‘n baie bekende wit prostituut van Rundu. Dit was in die dae van die grensoorloë en hierdie was ‘n weergawe van die gewilde liedjie onder die voormalige soldate wat in die Caprivi strook geveg het.

Een van die hengelaars sou hom mettertyd verwerdig om ‘n vuur aan te steek vir die vleis om gebraai te word. Tydelike oplewing onder die koelte boompie. Enigiets om hierdie dodelike verveling tot ‘n einde te bring.

Toe breek daar ‘n dag aan wat heel voorspelbaar die laaste braai langs die dam ingelui het. Die vuur is aangesteek, maar daar was geen braairoosters nie. Nie eens ‘n enkele een nie. Kollektiewe geheueverlies moes die rede gewees het. Daar staan almal rond en wonder hoe om hierdie dilemma op te los totdat Willem* opvlieg en naderstap: “Kom ek wys julle hoe braai ‘n army-ou op die grens.” En met dié skop hy twee van sy Fort Cortina se wieldoppe af. Swiesj, swoesj deur die damwater en minute later lê die hubcap-tjops op die vuur.

Die volgende Saterdag het ek gaan fliek. En al die Saterdae daarna.

* name verander om verstaanbare redes

Die kuier daar by Hartbeespoortdam was ‘n belewenis van heel ‘n ander aard. Dankie, Una en Bertus, dat julle ons so heerlik onthaal het by die dam daar in die Noordwestelike provinsie.

Om die bydraes van die ander bloggers te lees, kliek op die volgende InLinkz skakel: http://www.inlinkz.com/new/view.php?id=797928