Saterdag: Ons neem deel aan die Uvongo Parkrun

Dis al ‘n hele rukkie dat deelname aan die Uvongo Parkrun op ons lysie van “dinge om te doen” is, maar in die winter beweeg jy my baie moeilik uit die bed so vroeg in die oggend. Sowat ‘n maand gelede maak Toortsie toe daarvan melding dat sy ‘n Parkrun in hulle dorp meegemaak het en toe kon dit nie hoër of laer nie – ons moes registreer. Vir vier weke lank het ons gewag vir warmer weer en Saterdagoggend 06:30 het ons uiteindelik in die pad geval om die bul by die horings te gaan gryp.

Die Uvongo Parkrun vind plaas tussen die Mhlangarivier wat uitmond in die see by St Michael’s-on-Sea en die Vungurivier by Uvongostrand. Hierdie is twee van die gewildste strande op die Laer Suidkus van KwaZulu-Natal en die panoramiese omgewing is ‘n groot aantrekkingskrag vir toeriste.

Die 5km roete begin net langs die St Michael’s on Sea-parkeerterrein en lei na die Saints Walk graspaadjie langs die Orange Rocksweg, verby Orange Rocks, deur die kusreservaat op die grasrand tussen Staffordlaan en die see, en dan op die plaveiselbaan af na Uvongostrand. Die baan draai terug op die sand onder die kranse by die Uvongokloof en volg dan dieselfde roete terug na St Michael’s on Sea, waar ‘n ekstra 300m draai oor die strand gehardloop word tot by die eindpunt op die grasperk voor die C-Bali Restaurant.

Hierdie fotos van die twee riviere is geneem in Julie 2017, gedurende die hoogtepunt van die vakansieseisoen:

Saam met ons het nog 327 Parkrunners opgedaag, sommige met honde aan leibande of kinders in stootwaentjies. Daar was mense van heinde en verre: Alberton, Johannesburg, Kroonstad, Walkerville en Meyerton (daar in die Vaal Driehoek), ook van Kroonstad en ‘n paar daar van die Kaap se kant af.

Diegene wat die eerste keer deelnaam aan die Parkrun (onder wie ek en Karen) is geskei van die veteraandeelnemers en die ernstige hardlopers. Laasgenoemde het reguit oor die parkeerterrein in die rigting van Uvongo begin draf terwyl ons nuwelinge se “run” begin het op die Saint Michaels strand. Dit het ‘n bietjie ruimte geskep op die smal bospaadjie wat maar taamlik crowded kan raak wanneer die hardlopers begin terugkeer terwyl die groter stroom nog aanbeweeg in die rigting van Uvongo.

Ons het gewag totdat die laaste van ons groep oor die strand begin hardloop / draf / stap het en toe is ons agterna, heel agter in die koor en dis ook waar ons gebly het! want kyk, stap is een ding hardloop is ‘n perd van ‘n ander kleur. Ons het nogal teen ‘n taamlike vinnige pas beweeg, want ons wou darem nie heel laaste opdaag en die beamptes laat wag nie, maar ons moes tog fotos … haha. Kyk na die fotos hieronder wat op die pragtige roete geneem is. Hulle is geplaas in die volgorde waarin hulle geneem is op pad na Uvongo toe.

Op pad terug het ons die kameras gebêre en probeer om die agterste klomp lopers in te haal. Nà een uur en 4 minute het ons by die eindput aangeseil gekom, ek met ‘n oranje kappertjie wat ek langs die pad gepluk het as trofee agter my oor. Karen was nommer 318 en ek 319. Ek moet sê, ek verkies om teen ‘n meer gedrae pas te beweeg, so ek glo nie my Personal Best sal ooit verbeter nie, maar ons is nou vuur en vlam om elke Saterdag te gaan (as die weer dit toelaat).

Daarvandaan is is South Coast Mall toe om kruideniersware en ‘n nuwe selfoon te koop. Vaderland maar daardie Mall was Saterdagoggend groot – my tong het letterlik op die grond gesleep en ek moes eers by die roomysstalletjie gaan rus. Ons het eers teen middagete se kant by die huis gekom. Toe het ons begin regmaak om goeie ou vriende te ontvang vir ‘n braai. Het ek gesê dit was Karen se verjaardag? Ons het heerlik gekuier.

Teen negeuur was ek poegaai en in die bed. Halftwee (in die oggend, nè?) het ek wakker geword met twee kuite wat gelyktydig begin kramp het. Daar staan ek toe langs my bed en trippel soos wafferse perd om my spiere te laat ontspan. Met die krampe op hulle plek gesit, moes ek vinnig draf om my blaas gelukkig te hou en skaars was daardie takie afgehandel, toe slaan die ouma van alle sooibrande my en ek moes die trap afklim op soek na Enos. Terug in die bed het my neus toegetrek en ek het regop daar gesit en myself bejammer terwyl ek na ‘n audioboek op my ipod luister.

Dis toe dat ek besluit om die nuwe selfoon te bekyk. Met die druk van ‘n paar knoppies het ek (per ongeluk) op Youtube beland en ‘n bietjie musiek geluister, maar daar was fout met die klank en ek het die volume so ‘n bietjie oopgedraai. Kwart oor twee word my muskietnet oopgepluk en daar staan ‘n wraakengel by my bed: “Ma, is jy van plan om die hele buurt wakker te maak?” Maar die klankvolume … “Ma, jou oorfone is in jou ore, plug dit net in die foon!” O. Oeps.

Vanoggend was ons nog ietwat vakerig. En styf.