Donderdag, en die dae loop kwaak-kwaak af na die naweek toe

Donderdag. Dis nog stikdonker in die kamer. O ja, dis mos reg so, dit moet donker wees, want ek slaap met blindings en donker gordyne styf toegetrek, maar daar heers ‘n vreemde stilte in die huis. Dis koud vanoggend en niemand wil vroeg opstaan nie.

Ek gaan sit op die trap met my bak oatspap. Die uitsig deur die venster lyk maar pateties met wolke wat die son versper, ‘n lagie nattigheid op die teer, nat herfskleur-blare op die pad en die grasperke. Verspotte boom. Weet hy nie die winter is al amper verby nie?

Ons kou so ietwat langtand aan die idee, maar besluit tog om maar te gaan loop. Ek dra ‘n sweetpak (met strandplakkies ingeval my voete in die water beland) en trek ‘n wolmus oor my kop.

Ons kies koers reguit oor die R102 en draf tussen die huise deur oor die spoorlyn tot op die strand. Dis laaggety, die wind is stil en die seewater is grys – so ook die wolkebank wat laag hang – maar dis nie regtig koud nie.

Die strand se naam is Sea Park, maar daar is ‘n gastehuis met die naam Dolphin View en dis wat ons sommer ook deesdae die strand noem, met rede: feitlik onmiddellik sien ons dolfyne wat sommer net daar agter die eerste branders speel. Net regs van hulle, maar dieper in die see, blaas ‘n walvis ‘n wit boog en waai met sy stert in die lug. Ons kamera kan nie daar diep in die see fokus nie, maar ons kry darem mooi fotos van die baai.

Ons stap ‘n entjie strandlangs en loop dan by die padstal verby huis toe. Skielik gewaar ons beweging in ‘n pragtige groot tuin nie te ver van ons sekuriteitskomplek af nie en die kamera kom uit. Is hulle nie dierbaar nie? Ma en Pa McDuck het van die onderpunt van die tuin af opgestap na die dammetjie met hulle krosie toe ons hulle gewaar het. Tel maar die koppies, daar is presies ‘n dosyn McQuackies.

Hierdie selfde ganse kom eet gereeld in ons kompleks. Hulle is so mak dat hulle nie eens padgee vir die motors wat op en af ry nie, maar hulle gaan broei darem toe in ‘n stiller gebied. Hoe weet ek dis dieselfde ganse? Wel, hulle is net so arrogant, skree op ‘n mens en die laaste drie weke dae kom net een van hulle op ‘n slag vreet – dis ‘n duidelike teken dat daar iewers eiers of ‘n nuwe krosie is wat opgepas moet word.

Die res van Vrouedag het maar stil omgegaan met ‘n boek en blogs om my besig te hou. Ek hoop die damesbloggers het hulle wil laat geld op hierdie dag 😄 en geniet nou die langer-as-gewoonlik langnaweek.