Dit was my pa: oom Ley en Elvis se sloffies

In die dae van weleer toe ons kennis gemaak het met die rubber strandplakkies, het ons hulle sloffies genoem. Die winkel het dit adverteer as beach thongs. My liefde vir hierdie skoeisel het dus reeds in my kindertyd begin. My pa was ‘n man wat daarvan gehou het om netjies aan te trek en wou nie lekker byt aan die idee van sloffies dra nie.

Ek en my ma het vir ons elkeen ‘n paar aangeskaf. Dit was so ‘n lafenis in die snikhete somer, maar my pa s’n het merendeels buite op die agterste trappies gelê. Het hy dit ooit gedra? Eerlik, ek kan nie juis onthou nie. Op ‘n ou foto (hierbo – jammer vir die swak kwaliteit) wat op Melkbosstrand geneem is, sit hy met ‘n wit hemp en ‘n langbroek aan, darem met ‘n paar informele skoene sonder kouse. Hy sou sy klere net uitgetrek het om te swem. Ek dink hierdie was een van Melkbos se besonder winderige dae, want my ma dra selfs ‘n serp saam met haar rok.

Maar die storie van die sloffies het niks met Melkbos se wind te doen nie. Dit gaan oor die 4-jarige kleinding van ons destydse bure wat so ougat was, glad nie op die bek geval en baie lief daarvoor om by oom Ley te kom kuier. Die huise in ons myndorp het destyds net draadomheinings gehad en  pa het soms die kleine snip oor die draad getel om te kom gesels daar waar hy in die tuin gewerk het. My kamervenster het uitgekyk op die tuin en ek het vele van die gesprekke daar tussen die vrugtebome aangehoor.

Pa was eintlik ‘n terughoudende man, baie stil, maar hy was lief vir klein kindertjies en het die wêreld se geduld gehad met Elvis Presley – dit was wat die kleinding haarself gedoop het en ons het almal ewe gedwee ingeval en haar Elvis genoem. Dit het my menigmale laat proes, want die ware Elvis was, volgens my pa, “van die duiwel” en hy het geen tyd gehad vir hom of sy sang nie. Die kleine Elvis het egter sy hart gesteel.

Ek onthou die dag wat sy weer oor die draad getel is om die nuus te kom vertel van haar nuwe klein sussie wat die vorige dag gebore is en om sommer haar nuwe sloffies vir ons te kom wys. So al geselsend slof-slof sy so agter my pa aan en hy luister geduldig, vra op ‘n stadium vir haar wat die nuwe sussie se naam is. “Hendrik Verwoerd”, was die pront antwoord. Daar was ‘n oomblik se verdwaasde stilte en toe het my pa kliphard gelag.

Klein Elvis het haar lekker vererg: “Ag oom Ley, hou tog jou bekkie!” snou sy hom verontwaardig toe, wat hom net harder laat lag het. Dit was my beurt om verdwaas te wees, want sulke snipperigheid, maak nie saak hoe oulik dit was nie, sou net ‘n frons ontlok het as dit uit een van ons kinders se monde gekom het.

My pa se paar sloffies wat op die kombuistrappies gelê het, het volgende klein Elvis se aandag getrek en dit kon nie hoër of laer nie, sy moes ‘n entjie stap in oom Ley se sloffies, net om hulle te toets. Sy is met die sloffies deur die kombuis gang-af tot op die voorstoep en weer terug. Ek en my ma het met ‘n glimlag toegekyk, want ons het onmiddellik gesnap dat Elvis vreeslik hou van die klapgeluide wat oom Ley se ver-te-groot sloffies maak.

Dit was ook nie honderd jaar later nie, toe is sy weer buite by oom Ley om hom in te lig dat sy sloffies baie beter klap as haar eie. “O”, lag hy ingenome, “wat is dan fout met joune?”

“Ag, oom Ley, my sloffies klap sommer kak!” was die antwoord wat my pa heeltemal uitgeboul het. Ek dink nie ek het hom ooit voorheen so hard hoor lag nie. ‘n Rukkie later het hy die hele storie met groot smaak oorvertel aan klein Elvis se pappa en toe sy teruggetel is oor die draad, het oom Ley se plakkies wat so lekker klap, saam met haar huis toe gegaan.

Hierdie storie oor my pa se plakkies is geskryf na aanleiding van scrapydo2 se kommentaar op my vorige blog Skryf-safari ek het my stapplakkies aan. Jy het melding gemaak van die klapgeluid van die plakkies en hierdie besondere herinnering in my geheue laat opspring.