Die ware kleure van die rainbow nation

Die voortslepende waterkrisis aan die Suidkus waaroor ek vroeër reeds geblog het (sien Eerste Wêreld probleme), het die beste en die slegste karakter-eienskappe in die gemeenskappe na vore laat tree. Heel voorspelbaar.

Daar was diegene wat ingespring en probeer help het waar hulle kon deur water aan te ry, aan te bied dat mense kon gaan water haal in woonbuurte waar dit wel beskikbaar was en selfs vreemdelinge genooi het om te kom bad. Dan was daar natuurlik hulle wat gekla en gekerm en geweeklaag het en nie ‘n hand uitgesteek het om te help werk aan ‘n oplossing nie.

Daar was die gewone politieke moddergooiery, seker nie onverdiend nie, maar wel in sommige opsigte onwelvoeglik. Daar was ook die verwagte vingerwysing na amptenary wat nie hulle werk behoorlik doen nie, wat seker ook die waarheid is, maar moes dit op so ‘n kru wyse uitgedruk word?

So sien ek vanoggend op ‘n amptelike faceboek-groepie geskep vir hierdie doel, ‘n pos smekend om hulp vanuit ‘n afgeleë landelike omgewing, reeds twee weke lank sonder water. Daar is fotos geplaas van die waterpunt waar die gemeenskap gewoonlik hulle water verkry. Dis net ‘n regop sementpilaar opgerig op ‘n sementblad, waar water getap kan word om aan te dra huis toe. Ongelukkig is die kraan verwyder deur diewe; nie dat die kraan juis saak maak nie, want daar is in elk geval nie water in die pype nie. Daar is ook nie watertenks opgerig om die nood te verlig nie.

In die kommentaar op hierdie pos word die klaer kortweg aangeraai om ‘n kraan te gaan koop en siedaar! … daar sal water wees. Wat is die doel daarvan om ‘n kraan aan te sit, dit sal tog net weer gesteel word, meen ‘n ander. Wat van ‘n handpomp of ‘n stelsel waar elke persoon sy eie kraan moet bring, vra nog een – die water word mos gratis verskaf. Die verskaffing van krane sal net aanleiding gee tot meer diewery en ‘n verwagting dat krane aanhoudend op aanvraag vervang moet word. Ons het ‘n lui nasie geword wat verwag dat alles vir ons gedoen word.

Die feit dat daar nie water in die pype is nie, word heeltemaal veronagsaam. Bring net jou eie kraan, dit sal werk en plastiekkrane is goedkoop.

Die venynigheid van die hele bespreking het my naar laat voel. In daardie gebied, meer as ‘n halfuur se ry per motor van die groter sentrale dorp af, woon daar ou mense, siek mense, mense met babas en klein kindertjies, mense wat nie altyd ‘n werk het nie, mense wat nie eens elke dag ‘n brood kan bekostig nie, laat staan nog ‘n plastiekkraan.

Hoe onverdraagsaam tree ‘n groot deel van ons ou volkie tog op, hoe haatdraend, bitsig, ongevoelig en liefdeloos. Domonnosel ook. Is dit dan ‘n wonder dat ons na soveel jaar in hierdie land nog geen voet vorentoe beweeg het om mekaar op gelyke grond te vind nie?

Ek skaam my.