Mymeringe oor die soektog na jou ander helfte

Die ‘ander helfte’ storie het begin by Vossie wat die ander helfte van sy blom verloor het, opgevolg deur Bondels wat begin wonder het oor die vermiste ribbebeen daar uit Adam se dae, en toe die vraag gevra het ‘hoekom soek ons na iemand in ons lewe? Is dit omdat daar ‘n leemte is? ‘n Hunkering? Something missing or broken? Dalk omdat jy nie vervuld “voel” nie?’

Nou wonder ek saam.

Ek voel nie eintlik soos ‘n ‘helfte’ nie. Ek reken ek is taamlik heel – effe afgeslyt, ge-patch en dalk ‘n bietjie verflenter – maar darem funksioneel. Waarna ek gewoonlik neig om te soek, is nie soseer ‘n ander helfte nie, want dan sal ek dalk met ‘n hele paar helftes opeindig wat nie lekker pas nie. En hoe las ‘n mens so ‘n spulletjie aanmekaar?

Nee, ek soek meer na ‘n persoon (of persone), iemand van wie ek kan sê: ‘you are my person’. Ja, ek het Grey’s Anatomy gekyk, so nou weet ons almal waarvan ek praat. En soms vind ‘n mens hierdie persoon, glo dit as jy wil. Maar dan stap die lewe met swaar stewels deur jou emosionele landskap en jou persoon raak weg tussen die krake op die sypaadjie.

Dis dan dat jy begin voel asof jou ander helfte geamputeer is. Wat nie regtig die waarheid is nie, want jou liggaam en jou brein kan nog steeds ten volle funksioneer. En jy is nie alleen nie, want daar is altyd mense rondom jou. Maar jy is steeds eensaam, want die één persoon na wie jy soek in die skare, is nie meer daar nie. Die één persoon wat jou by elke geleentheid ontvang met ope arms, wie se glimlag jou dag ophelder, wat elke keer jou oproep met vreugde beantwoord, wat luister en hoor, wat praat wanneer nodig en weet wanneer om stil te bly, wat saamlag oor grappies en ook ernstig kan wees, wat deel kan wees van jou lewe sonder om jou lewe oor te neem, wat nie wegskram van nabyheid nie, maar weet hoe om ruimte te laat, wat jou toelaat om jouself te wees.

Klink dit na ‘n tall order? Dit is. Dis hoekom jy jou persoon (en jou verhouding met jou persoon) so mooi moet oppas. Want as so ‘n verhouding verbrokkel, word jy wakker in die middel van die nag en besef jy kan nie bel of whatsapp om die donker te verdryf nie. In ‘n kamer vol mense sal niemand jou oog vang om te deel in jou binnepret oor ‘n grappie wat net jy en jou persoon verstaan nie. Daar sal niemand wees wat “hoor” hoe jy jou oë rol by die aanhoor van ‘n simpel aanmerking nie. Geen hand wat jou krom ruggraat ondersteun nie. Dis dan wat jy voel asof daar ‘n leemte is, “something missing or broken”.

Die probleem is dat dit nie altyd maklik is om jou persoon te herken of te behou nie. Hoekom? Want jy is so besig om te soek na iemand wat aan jóú behoeftes kan voldoen, dat jy iets belangriks vergeet – jou persoon het ook behoeftes. Jy wil so graag jou eie storie vertel, lag so hard oor jou eie grappies en huil so hard oor jou eie smart, dat jou persoon se stem wegraak. Dat jou persoon wegraak.

Dan ploeter ons maar voort met halwe blomme en vermiste ribbebene.