Coronavirus, Kajuitkoors, Feeders en Feedees

En wat het die virus, die koors en Feeders / Feedees in gemeen? Baie. As ál hierdie faktore in my huis gelyktydig teenwoordig is, sal dit heelwaarskynlik lei tot moord met voorbedagte rade. En die kanse is goed. Oftewel, dit sál die geval wees as die inwoners in hierdie huis onder kwarantyn geplaas word.

Dit alles na aanleiding van artikels wat ek nou gesit en lees het in verband met die Verenigde Koninkryk wat heelwaarskynlik binnekort alle persone oor die ouderdom van 70 jaar in isolasie gaan plaas, omdat hulle gesien word as deel van die groep persone wat ‘n openbare gesondheidsrisiko inhou vir die publiek. Ek is uitgefreak, om die minste te sê – ek meen, ek is so naby aan 70 soos dêmmit aan ‘n vloekwoord. Ek bid dat hierdie koronavirussituasie opgeklaar is voordat ek 70 slaat en ek dalk in isolasie beland. Want kwarantyn sal lei tot kajuitkoors, wat sal lei tot moord, binne ‘n baie kort tydperk.

Hoekom? Want ek het ‘n Feeder in my huis. Dis ‘n Voerder – soos ‘n pavoëltjie wat sy kuikentjies voer. Wat beteken dat daar ‘n Feedee ook moet wees – ‘n Gevoerde wat ‘n bekkie oophou vir kos. En die Feedee kan net ek wees.

Om te verduidelik hoe die Feeder / Feedee verhouding werk, gaan ek ‘n stukkie wat ek verlede maand bygedra het tot AJ Vosse se Saffer Magazine hier aanhaal. AJ is eindeloos gefassineerd met die komplekse verhouding tussen my en die man wat in my huis woon, en hy verstaan nie lekker hoe op aarde albei van ons die verhouding nog oorleef nie. Dis hoekom ek vir hom hierdie stukkies skryf, sodat hy kan verstaan waarmee ek opsit, maar hy reken dat die man dalk mishandel word. Pffft!

Julle verstaan, né?

Vandag reën dit hier in KwaZulu-Natal. By die emmersvol. Wat beteken dat ek nie kan gaan stap of strand toe gaan nie. Die gevolg? Kajuitkoors. En ‘n dik bek.

Dus, teen skuins voor twaalf (in die middag) vandag het ek hier by die trap afgewandel tot in die kombuis, om iets te kry om te eet. Ek sien hoe lig die Feeder se wenkbroue en ek weet hoekom – ek het nog my pajamas aan. Ek sien immers geen rede waarom ek moet aantrek nie, want ek kan nie uitgaan nie.

“Jy moet maar ‘n sweetpakbroek aantrek vandag, dis effe koelerig,” sê hy. Hy word geïgnoreer.

Ek krap in die yskas vir die oorblyfsels van gister se braaihoender. Hy stap nader om my te kom bystaan met raad en daad.

“Wees nou versigtig dat jy nie weer jou brood pikswart brand nie,” sê hy. Hy word geïgnoreer.

“Spoel sommer daai leë botteltjie uit en gooi dit weg. Hier staan alweer ‘n klomp onnodige leë botteltjies in die yskas.” Daar is nog ‘n spatsel mayonaisse onder in die ‘leë’ botteltjie. Dit gaan dus terug yskas toe.

“Jy kan maar daardie hele stuk hoender vir jou opsny,” sê hy. “Ek eet nie hoender nie.”

Nou is dit my wenkbroue wat saamtrek. Ek weet hy eet nie hoender nie. Ek hoor hierdie refrein tenminste eenkeer per week. Ek was in elk geval nie van plan   om my middagete te deel nie. Dis net die Feeder se karakter-eienskappe wat weer op die voorgrond tree. Ek eet my broodjie en klim terug teen die trappe op.

“Waar gaan jy heen?” vra hy, geaffronteerd, omdat ek geen bydrae maak tot sy sosiale lewe nie.

“Ek gaan ‘n blog skryf,” sê ek.

“Oor wat?” vra hy.

“Oor jou,” sê ek. “Ek gaan van jou skinder.”

“Jy doen dit in elk geval gereeld,” lag hy.

“Want ek kan. Ek is nie ‘n bang muisie nie.” En ek hoor hoe lag hy.