Ek het my bene drie duim korter geloop

Hierdie naweek het ons die somerse weer aangegryp en oudergewoonte weer geloop totdat die ou beendere begin protesteer het.

Saterdag het ek, Karen en Buurvrou die Lake Eland natuurreservaat besoek, daar in die Oribi Gorge. Ek wou graag die game drive doen voordat die reënseisoen inskop en die wild te veel bosse het om agter te skuil. Ons het groot troppe bokke, wildebeeste en zebras gewaar, en ons was baie opgewonde toe ons uiteindelik ook die kameelperde gesien het. Met die vorige besoeke het ons hulle misgeloop. Hulle kruip mos altyd agter die digte blare van die bome weg. Ons het eers net vir ma- en pa-kameelperd gesien, maar toe sien ons nog ‘n paar oortjies uitsteek en ons het spontaan begin hande klap. Ma-kameelperd het die baba liefdevol probeer beskerm teen die indringers, maar ons het geduldig gewag en die enkele foto’s wat ons kon neem, is kosbaar.

Dit was ‘n heerlike dag in die natuur, behalwe vir die feit dat my man my motor se wiele so styf gepomp het dat ons elke stokkie, elke sloot en elke liewe klippie op die pad met mening gevoel het. Weens die droogte is die grondpad buite die reservaat ook pure sinkplaat en en my boude is nou nog blikners.

Karen en Buurvrou het die 383 trappies teen die Gorge se hange af geklim om te gaan kyk na die Boesmangrotte. Ek het geweier (been there, done that, got the blog to prove it) en het instruksies ontvang om op die bankie bo die trappe te gaan sit en myself te gedra. Ek het. Op die bankie gesit. En myself gedra. Totdat ek ‘n wandelpaadjie raakgesien het. En toe wandel ek, al op die rand van die Gorge. Wat ‘n manjefieke gesig. Aan my linkerkant was daar plate proteas wat in die knopstadium is, enkeles met blomme aan – dit gaan ‘n fees van kleure wees in die reënseisoen. Aan my regterkant het die grond ongeveer 3000 vt tot in die kom van die Gorge weggeval, tot waar die rivierstroompie in die son blink.

Ek weet nie hoe ver ek geloop het en hoe lank ek weggebly het nie, maar met die terugkomslag was Karen, Buurvrou en die restaurant se hele personeel op soek na my. Pffft. Ek gaan nie eens daai bohaai hier oorvertel nie.

Ongelukkig het my kamera in die motor bly lê, maar ek het in elk geval al baie foto’s van die Gorge geplaas – tik net “Oribi” in by die soekfunksie op my blog om dit te sien. Ek plaas ‘n paar nuwe foto’s wat hierdie naweek geneem is vir diegene wat dit nie reeds op my Facebook gesien het nie.

Sondagoggend het vreedsaam aangebreek, maar vyf minute nadat ek my oë oopgemaak het, was my vrede daarmee heen. Daar het ‘n walvis (hump back whale) op die rotse uitgespoel by Shelly Beach en natuurlik moes ons gaan kyk. Ek het die motor parkeer by die inkopiesentrum en ons het strand toe geloop. En toe moes ek nog ‘n hengse ent loop met die strand langs tot by die rotse doer anderkant. Daar aangekom, was die locals besig om die walvis oop te sny om by die vleis uit te kom. Onder die vel is ‘n dik laag spek wat ook in aanvraag was – dit word opgesny vir visaas of uitgebraai om die vleis in gaar te maak. Almal het daar rondgestaan met groot messe en plastieksakke vir hulle buit. Die hele slagting het baie stigtelik verloop. Een man het vir ons die resepte uitgelê van hoe die vleis voorberei moet word en hoe om die vet uit te braai. Die locals sê die vleis is heerlik en hulle het ook groot hompe vet in blokke uitgesny.

Asof ek nie genoeg geloop het nie, is ek toe nog van winkel tot winkel gesleep om inkopies te doen. Die somersklere is in die klerewinkels (hoera – weg met langmoue en baadjies!) en terug by die huis het ek sommer uit pure baldadigheid die komberse afgetrek en in die kis gaan bêre – net om dit ‘n dag later weer te gaan uitgrawe.

Van Maandag af het ons sulke verwaarloosde dae – dis wat my man dit noem. Eers het ons ‘n effense motreëntjie gehad, en ‘n onvriendelike koel luggie wat deur jou ribbekas trek. Toe het die wind weer opgesteek.

Scrapy, ek probeer elke week om deel te neem aan jou Maandag = Wasdag uitdaging, maar as ek weer sien, het die week onder my uitgevlieg en my blogpos is nooit geskryf nie. Ek is baie bly dat ek uiteindelik daarin geslaag het om woorde en foto’s bymekaar te sit. En dat die kameelperde toegelaat het dat ons hulle kosbare kindertjie kon bekyk.