Jou ma moes jou kleintyd al doodgelê het

Elke Namakwalander wat sy kleintyd in hierdie harde wêreld geleef het, sou op die een of ander stadium hierdie uitspraak òf gelewer òf aangehoor het. Namakwalanders is bekend vir hulle op-die-man-af uitsprake.

Dis ‘n gesegde wat onder uiterste provokasie toegesnou word, omdat jy nie die woorde kan vind om uiting te gee aan jou woede, pyn, frustrasie, skrik of magteloosheid nie. Maar jy wil darem die sondaar laat verstaan dat hy nie geskik of welkom is om hierdie deel van die aardbol met jou te deel nie. Sulke tye val jy terug op die sêgoed van jou kleintyd.

Ek het dit gister vir my man gesê. En hy lag nog steeds.

My man is ‘n poetsbakker wat niemand se fyner gevoelens ontsien nie. Veral nie myne nie. Hy vang my nie dikwels uit nie, want ek ken kom al te veel dekades om op te noem. Maar soms glip hy by my verby soos ‘n paling.

Gister het ek ‘n afspraak gehad met my mediesefondsverteenwoordiger. Hulle doen een keer per jaar huisbesoek by die oues van dae, waarvan ek nou een is (ha-ha, dit klink na ‘n grappie, ek kan nie glo ek het dit gesê nie, dit klink nie moontlik nie – is dit nou so wraggies, huh?). Enniehoe, hulle kom neem jou bloeddruk, toets jou suiker en cholesterol, en bepaal jou HIV-status en jou Liggaamsmassa-indeks (LMI), ens. Alles in die gerief van jou eie huis.

Die punt is net, sulke goed is nie gerieflik of privaat, veral nie privaat nie, want in my huis is daar ‘n man. Hy is alomteenwoordig, hy laat hom nie uitsluit nie en hy het ‘n opinie omtrent alles. My HIV-status is negatief, bloeddruk, suiker en cholesterol in die kol, want ek let op wat ek eet en kry genoeg oefening, en die man kry niks om te kritiseer of die spot mee te dryf nie. Tot sy frustrasie.

Die skaal, dieselfde soort as wat ek gebruik, en die meetband word uitgepak. Hy weet ek het die afgelope paar maande hard gewerk om die einde van die jaar feesseisoen se vetjies weg te werk. Hy weet ook dat ek suksesvol was en sy frustrasie (sy “lyding” noem hy dit) oor die voortslepende rigiede beleid van geen suiker / geen oortollige koolhidrate ken geen perke nie. Nou hou hy hierdie gemeet en geweeg met groot belangstelling dop.

“Trek uit jou skoene,” sê hy, en neem ewe galant my hand om my op die 5 cm hoë skaal te help. Nou toe nou.

Ek staan mooi stil, kiertsregop, en die dame kyk na die lesing. “Raait,” sê sy en maak ‘n aantekening op haar vorm. Ek kyk wat sy geskryf het en my bloed stol in my are. Wat? Waddehel? Dit kan nie wees nie. Nie op my skaal nie. Nie in my boeke nie. Iets is verkeerd. Ek skuifel my voete en buig vooroor. Daar wys dit tog. Maar ek ken hierdie skaal; as jy mooi stilgestaan het en die lesing eers geneem is, sal dit nie verander nie, maak nie saak hoe jy vroetel nie. 

Toe kyk ek vir die man: “Het jy op die skaal getrap toe sy my geweeg het?” vra ek.

Stilte. Maar die gesig spreek boekdele.

Ek klim van die skaal af, druk die reset-knoppie en klim weer op. Beduie woordeloos aan die dame om die lesing, hierdie keer die regte een, weer te neem.

“Jou ma moes jou kleintyd al doodgelê het,” sis ek deur my tande vir hom.

Image credit: clipart-library.com Angry Woman Cartoon #1761837
(License: Personal Use)