Liewe Dagboek: Dag 26 & 27 is Panda Pusha Playa dae

Liewe Dagboek, nee ek het nie die Lotto gewen nie. Die manne by die petrolstasie dans elke keer as hulle my klein karretjie sien intrek vir petrol en dan sing hulle eers vir my die Lotto-rympie: Panda, Pusha, Playa.

Nou staan my Panda met ‘n gebreekte koppelaar (dis nou ‘n clutch, nè!) en Hester moes hom vanoggend Pusha. Vandag kan ons nie Playa nie. Ek het gisteraand, toe ons vir Karen by die bushalte gaan haal het, gevoel die clutch trap in soos ‘n marshmellow wat te lank in die son gelê het. Toe ek dit vir my man noem, weet hy te vertel dat ek my verbeel.

“Dit kom daarvan as jy met jou slippers rondry.”

“Dis nie slippers nie. Dis sagte stewels.”

“Dit lyk vir my soos slippers.”

 Vanoggend het ek skoene aangehad. Daai wat nie lyk soos slippers nie. En toe ek die clutch intrap, glip my voet amper deur die vloerbord. Ek het nogtans die kar uitgetrek, maar net buite die motorhek het ek besef dat ek òf winkel toe en terug kan ry (40+ kilometer) in een rat, òf ek kan die Panda terugstoot tot in die garage.

“Mansmens! Ek ken my kar. Ek wéét as iets verkeerd is. Slippers inderdaad.” My bek was sommer dik.

En natuurlik het ek die hele Sondag in ‘n toestand van paniek deurgebring, Candy Crush gespeel in die middel van die nag en amper niks geslaap nie. Nie omdat ek regtig gestrand is nie, maar oor my siek kind. Hierdie klein karretjie het ‘n naam: Pandosie. Hy het my oor baie jare heen getrou oor baie kilometers gedra. Dis my kind. As ek hom moet afgee, sal ek weer tjank soos wat ek destyds getjank het oor my Opel Kadett: Dettie by name. Ek word lief vir my wiele. Nou word Pandosie ook oud – 10 jaar op die kerfstok, 100,000 kilos op die klok.

Vanoggend vroeg het ek reëlings getref om Pandosie by die Fiathandelaar in Shelly Beach, waar al sy dienste gedoen word, te gaan aflaai. Hy sal darem seker terug wees voor die einde van die week. Dalk.

Hoekom voel dit dan vir my asof Meimaand 2019 daarop uit was om my treiter? Nie op te hou om my te klap totdat ek bloedneus is nie? Nee, nou is ek sommer net swaarmoedig.

Eers ‘n grappie of twee.

Die bure het almal die spektakel kom gade slaan toe die Panda op die vragmotor gelaai is. “Ma, hulle dink jou kar word ge-repossess,” sê Karen. Nee, darem seker nie regtig nie.

Buurman-by-die-hek en buurman-langsaan het kom hulp aanbied. Wonderlik hoe hierdie mense weet van saamstaan en hulpverlening.

Maar ek kan sweer die ander bestuurders op die pad het ‘n gesamentlike sug van verligting geslaak – die ou vrou se swart karretjie is bekend (berug) hier rond.

Toe ons uiteindelik by die winkel uitgekom het, het ek weer ‘n heerlike vars Franse brood gekoop met ‘n kannetjie van hulle sop-van-die-dag. Terwyl Karen besig was om die sop in te skep, het ek kouevleis vir my man bestel. Ek het gekyk hoe die dame dit sny en weeg en toe dwaal my aandag – en my voete – weg na ‘n ander toonbank. Toe ek uiteindelik onthou het om my pakkie vleis te kry, het sy so ewe agter my rug haar oë gerol en vir Karen geknipoog met daardie tipiese “Oumense! Jy kan hulle nêrens heen vat nie” uitdrukking op haar gesig. Sy het nie besef dat sy met ma en dogter te doene gehad het nie. Karen het haar ook nie reggehelp nie, haha.

Wag, laat ek opstaan en gaan kyk wat gaan aan in die kombuis. My man wil vanaand Doc Martin kyk. Hy dra al heelmiddag vir my eetgoedjies aan. Hy het seker noual genoeg boete gedoen oor die slippers-ding.