Liewe Dagboek: Dag 23 was kos ‘n hoë prioriteit

Liewe Dagboek, voedsel is altyd prioriteit nommer een in my lewe. Ek hou daarvan om te eet, maar het geen probleem met WAT ek eet nie. ‘n Piesang saam met ‘n sny roosterbrood is ‘n ete, nie waar nie? Blykbaar nie. My man wil “kos” hê – synde rys, vleis en aartappels. En ek veg om groente by te voeg, want sy gesondheid is nog ‘n prioriteit. 

Nou hoekom is ek skielik so met kos gepla? My dogter, wat nog steeds in Johannesburg is, is eintlik die kok in die huis en ek vergeet soms dat kos nie vanself gaar kom nie. 

“Die probleem is, wanneer jy nie honger is nie, mag niemand anders honger wees nie,” gee die man sy misnoeë te kenne.

Dis ‘n baie onregverdige stelling. Die waarheid is dat ek heeldag loop en peusel aan vrugte, slaaiblare, kaas, watookal in die yskas is en dus is ek nie honger nie – ek hou net daarvan as my kake roer. As iemand anders kook, eet ek heerlik saam. Geen probleem daar nie.

Ek sorg ook dat sy soort kos gekoop word en daar is genoeg daarvan in die vrieskas / yskas. Dit moet net gekook word. Dít is dan die probleem – ek vergeet net om te kook. Dis ook nou nie ‘n moerse probleem nie, want die restaurante hier rond bied almal die rys-vleis-aartappels kosvariëteite aan as wegneemetes. Ek raak net besig en vergeet om te gaan koop.

“Kan jy nie net sê jy’s honger nie?” raak ek nou ook ‘n bietjie warm om die kiewe.

So enniehoe, gister het ek onthou om beesvleis uit te haal om te ontvries vir ‘n bredie. En vandag het ek besig geraak en vergeet van die bredie. En die man het honger geraak en besluit om self te kook – wat hy goed kan doen. Maar hy verstaan toe nie die werking van die drukpot so goed nie. Toe ek die kabaal daar onder in die kombuis hoor, het ek gaan ondersoek instel. 

By hierdie pot, wat nie elektries is nie, moet jy die deksel toemaak en dan die – nou wat is daai dingetjie se naam? dis ‘n skuiwertjie wat jy vorentoe druk om die pot te seël sodat die stoom kan opbou. Die skuiwertjie is toe nog oop en ek probeer dit toedruk, maar hy wil nie. En daar staan en blaas die pot al sy stoom uit, wat beteken die water gaan opraak en die kos gaan brand. En die pot wil nie seël nie en hy wil ook nie toelaat dat ek die deksel afhaal nie.

Dis toe dat die man hardhandig raak, want sy kos is in daai pot …! Uiteindelik het hy die pot oopgekry en die kos oorgelaai in die slow cooker, wat wel elektries is. Nogal ingeprop en alles, maar skynbaar het hy vergeet dat die slow cooker ook ‘n skakelaar het waar jy hom moet aansit en die hittegraad stel. Die man het duidelik baie lanklaas vir homself gekook. Ek het die pot maar net aangeskakel en niks gesê nie. 

Enniehoe, die slow cooker is na sy aard mos nou maar slow in completing the task en toe ek nou staan en wonder watter soort rys-vleis-en-aartappels op so ‘n kort kennissgewing gaargemaak kan word, besef ek dat die gasstoof se vlammetjie maar flouerig is. Iemand het vergeet om die gasbottel te gaan inruil, ham-pam-pam, en dit lyk of die man nou wil huil van die honger. Gister se hamburger lê ver.

So neem ek toe die enigste intelligente uitweg. Gryp die motorsleutels en my beursie. Laai beide die leë gasbottel en die hardekoejawel drukpot, wat ons gou uitgewas het, in die karretjie en ons trek af na Kwagga toe. Hulle maaltyd van die dag is eisbein. Die man begin glimlag.

Hulle bring toe vir ons daar twee yslike eisbeins, met ‘n ruim porsie kapokaartappels en van hulle eie tuisgemaakte sauerkraut, heerlik gegeur met speserye en ‘n bietjie bacon daarby. En twee bordjies met slaai. Ek het die ding so beskou en my man gevra of ek ‘n stukkie van sy eisbein kon kry, want ek sou duidelik nie by magte wees om my yslike stuk vleis en bykosse op te eet nie. Ek kan heeldag aanmekaar eet, maar nie so baie op ‘n slag nie.

En ons hét geëet. Die tweede eisbein is ingepak om huis toe te gaan. Kwagga se kos is van uitstaande gehalte. Dis ‘n klein restaurant / wegneem-ete plekkie daar langs die Suidkuspad (Marine Drive) net so ‘n entjie buite Sea Park, Southport op pad Port Shepstone toe. Teen die tyd toe ons hier klaar was, het die man al breed geglimlag.

Daarvandaan is ons terug Southport toe om die wederstrewige drukpot in te handig by die besigheid waar hulle vir seker sy knoppies en skuiwertjies sal uitsorteer, maar nie voor Maandag nie. As gevolg van die protesoptogte kan niemand by die werk kom nie. By die kafee langsaan wou die man roomys koop, maar ek het ‘n stokkie voor daardie plannetjie gesteek. Iemand moet sorg dat hy ‘n gesonde leefstyl handhaaf en soms onthou ek om my plig na te kom.

‘n Entjie verder aan, in Sunwich Port, het ons ‘n ander gasbottel gekry. En ons het verby die koekiewinkel gery. Koekies is ook nie ‘n prioriteit op my lys van goed wat ek as in belang van sy gesondheid beskou nie. Op pad huis toe het ons by die Banana Shop gestop en vrugte opgelaai. Dit het die vrede herstel totdat ek ‘n pakkie koeksisters voor sy neus weggeraap het. Nee, ek voel nie skuldig nie – vrugte is baie lekkerder en daar is nou ‘n hele sak lemoene in die kar. En piesangs. Ek gaan die naweek die voorrade verder aanvul.

Terug by die huis, ná ‘n baie lang uitstappie, het die heerlikste geure daar van die slow cooker se kant af uitgeborrel.

“Mmm-hmm, daai kos gaan sommer netnou reg wees,” verklaar hy ingenome.

😳 Sjym, hy het regtig honger gely.

En so, liewe Dagboek, is nog ‘n dag om en my huisskoonmaakproses is ietwat vertraag. Ek hoop ek kry klaar voordat ek hierdie dagboek toemaak aan die einde van die maand.

#LeesMet#Gees: Ek moet vir Wolfie vertel dat ek aangesluit het by ‘n Facebookgroepie wat hulleself die Lekkerleesboekrak noem. Die skakel is (https://www.facebook.com/groups/lekkerlees/). Hulle bespreek hier, op informele wyse, boeke wat hulle besig is om te lees, beide Afrikaans en Engels. Ek het nog nie saamgesels nie, kyk net eers wat praat die ander ouens, maar dit lyk asof daar nou ‘n hele paar boeke beskikbaar is waarin ek sal belangstel.

Image by Lynn Greyling from Pixabay