Lê-Jou-Eier Skryf-Safari: Skryf die storie klaar

Lekkervurig is hierdie week se gasblogger en sy het gevra dat ons ‘n einde moet skryf vir haar haar onklaar kortverhaal.

Betyds

Saar Minnaar kners op haar tande. Braam se vrolike gefluit irriteer haar. Waar sy kalmte geanker is, sal sy nie weet nie. Die droogte is allesverterend – veld, vee, water, selfs menswees verskrompel tot niks.

“Ons het ‘n wonderwerk nodig,” sê Saar mistroostig.

“Nee, my lief, ons het geloof en vasbyt nodig, en miskien ‘n bietjie toevallige geluk,” sê Braam terwyl hy die possleutels en sy loterykaartjie in sy hempsak druk. Hy sluk sy koffie en soen haar voorkop.

“Ek gaan gou dorp toe. Daar kom vandag lusern van die Hoëveld. Ons sal maar swaar trek as die land se mense nie so hulpvaardig is nie.”

“Gmmf, gekkebelasting. Dis al wat daai loterykaartjie van jou is. Die kanse dat die hemel val en ons blou mussies gaan dra is meer waarskynlik. So van hulpvaardig gepraat. Hier is my dorpslysie. Asseblief, moenie vergeet om by Tannie Malie by Dokter Soois aan te gaan nie. Sy het laat weet ons moet daar draai,” vra Saar.

Braam kla: “Ag Saar, Tant Malie praat so baie, kom saam.”

“Ek het goed wat ek moet doen, en ek sien nie kans vir die rit in die lorrie nie. Wie is nou hulpvaardig?” kom dit snipperig.

Braam haal sy skouers op en glimlag skeef.

Gou is die lorrie se gedreun ‘n herinnering, en die stilte sak soos die versengende hitte op die werf neer. Saar begin met haar dag se sleurwerk.

Die hoenders kry kos, eiers word uitgehaal. Die stoof voel koud, en sy gooi hout op die vuur. Saar pieker oor aandete, Braam gaan rasend wees van die honger na die dag op die dorp.

Sy begin water tap om wasgoed te was. Die kraan drup enkele druppels water in die wasbak.

Die tenk is leeg. Saar stap uit na die windpomp by die sementdam. Sy trek die handpomphefboom op en af sodat die watertenk kan vol word. Die boorgatpomp het die gees gegee en daar is nie geld vir herstel nie.

Die waterpomp se handvatsel hang opeens swaar in haar hand. Morsaf gebreek. Daar is geen manier om water te pomp nie. Moedeloosheid stroop haar van alle rede.

“Nou is ek klaar,” snik Saar en storm die huis in. Sy haal haar kerkpakkie en hakskoene uit die hangkas en verklee. Sy smyt haar tandeborsel, pajamas, smuktas, ‘n skoon stel klere en haar handsak in ‘n tas.

Met ferm tred stap sy eetkamer toe en haal die Familiebybel uit die buffet en haak die trouportret van die muur af. Braam glimlag uit die foto asof hy net goeie dinge in hulle toekoms sien.

Sy draai die kleinnode in ‘n blou kombersie toe. Die kombers wat bedoel was vir die seuntjie wat hulle nie het nie.

Sonder om terug te kyk, stap sy, tas in die hand en kosbaarhede styf teen haar bors geklem, by die plaashek uit.

“Klaar,klaar, klaar,” knars die klippers onder haar sole in ‘n koor.

Dit gaan sukkel op die hoë hakke, en gou loop sweet in riviere teen haar slape af. Sy sit een voet voor die ander. Omdraai is nie ‘n opsie nie. Genoeg is genoeg.

Die plaashuis word al hoe kleiner tussen die verskrompelde mielielande – soos ‘n bedremmelde geliefde in onvermoë om Saar tot inkeer te roep.

Skielik, asof in ‘n droom, voel Saar hoe die horison kantel toe haar voet swik en die tas uit haar hand vlieg. Sy klou verbete aan die kombers met sy kosbare inhoud. Glas splinter en haar arms en knieë brand soos vuur. Sy bly in die rooi stof lê.

“Ek gaan nou net hier bly lê. Iemand kan oor my ry, of die aasvoëls kan maar my kom oë uit pik. Ek verstaan nou vir Job wat sommer so in sak en as kon sit en sy sere krap!”

Saar hoor nie die donkiekar nader kom nie. Moos, haar skoonpa se bejaarde regterhand, kry haar plat op die grond, trane in leivore oor haar stofbesmeerde gesig, onbedaarlik aan die snik.

“En as Saar nou hier in die middel van die pad sit en grens?” vra Moos besorg.

“Ek wil hier weg, Moos. Ek kan nie meer nie.”

“Kom ek help jou op. Bella en Koos sal ons gou daar onder daai doringboom se koelte staanmaak. Kry nou al jou seer bymekaar en vee af die huil. Mens is nie sommer net so klaar nie. Almal kry swaar. Dit is nou tyd om geduldig te wees. Net soos Vader Abram in die Bybel. Hy was oud voor die Jirre se woord waar geword het en daar ‘n kjênd vir hom en Sara gebore is. En later toe hy Isak moes gaan offer, het hy bly glo, en die Jirre se voorsienigheid het hom gespaar. Die Jirre se tyd is Sy tyd,” raas Moos.

Saar sit kop onderstebo. Moos is reg. Wat is anders op ‘n ander plek. Stadig kom sy tot haar sinne. Sy kyk af na haar verkreukelde romp, nerfaf knieë en haar hakskoene. Wat het sy gedink?

“Ag, Moos, ek is sommer simpel. Dis net alles te veel…”

Sy kry nie kans om klaar te praat nie. Rooi stof slaan om hulle op. Dis Braam. Hy slaan remme aan toe hy hulle sien….en staar verbysterd na die toneel voor hom. Wat op aarde? Hoekom staan Saar hier op die hitte van die middag rond in haar hakskoene en met ‘n tas?

“Saar! Moos?” skreeu-vra hy met sy hart in sy keel. “Wat gaan aan?”

“Ag, Braam”, sê Saar, “die handpomp het gebreek toe ek water wou tap vir die wasgoed en ek kon nie … ek het nie geweet wat … dit was net te veel”.

Skielik bars Braam uit van die lag. Saar gluur hom aan en Moos se mond hang oop. Is Braam ook nou besig om sy varkies te verloor? Hy staan daar en snik soos hy lag en skielik loop die trane ook oor sy wange. Saar hardloop na hom toe, slaan haar arms om hom en verseker hom dat sy nie sal weggaan nie, dat sy net hier by hom wil wees en nêrens anders nie.

“Ja, ek weet my Saar”, sê Braam en hik-snik nog ‘n slag. “Ek weet jy sal deur dik en dun by my staan … veral noudat ons die lotery gewen het!” 

Nou hang Saar se mond oop en sy staar na Braam. “Wat? Hoeveel?”

“O”, sê Braam, “darem seker net een, maar is dit nie genoeg nie?” Dan skaterlag hy weer.

“Een? Een wat?”

“Een paar pienkvoete!” Braam tel vir Saar op, swaai haar in die rondte en soen haar dan totdat sy na asem snak. “Tant Malie het die uitslae gekry. Ons gaan ‘n baba hê, Saar”, babbel Braam en vroetel in sy hempsak. “Kyk Tant Malie het vir my ‘n afskrif van die laboratorium se brief gegee. Tant Malie sê ek moet jou nou mooi oppas en ondersteun, nie met jou baklei as die hormone jou eienaardig laat optree nie en jy moet gereeld vir Dokter Soois gaan sien.”

“Moos, wat sê jy hiervan jong?” gesels Braam eenstryk voort en vroetel in sy hempsak, “hier, vat die geldjie en gaan koop vir jou ‘n ietsie om te drink op die nuweling!”

Moos kry nie kans om Braam te bedank nie, ook nie om die paar geluk te wens nie, want hulle dans soos twee kinders daar in die stofpad rond. Hy kyk af na die onopgeëiste loterykaartjie in sy hand. Watter soort geld is dit dan kastig nou? Nog voordat hy vir Braam kan vra, druk Bella haar kop oor sy skouer en gryp die kaartjie behendig uit sy hand met haar groot geel tande.

“Hiert, jou vervlakste donkie!” sê Moos, lag dan oopmond vir Bella wat haar happie papier geniet, en vir Braam en Saar wat net oë het vir mekaar. Die wêreld is weer reg, soos dit hoort. Braam het net betyds die goeie nuus gebring.

Om die inskrywings van verskillende bloggers in die Lê-Jou-Eier uitdaging te geniet of om self ‘n blog wat jy geskryf het aan te heg by hierdie skakel, klik op die InLinkz skakel net onder die paddatjie:

http://www.inlinkz.com/new/view.php?id=777222

Vir die reëls van hierdie uitdaging, om raad te kry oor hoe om deel te neem en om elke week se aankondiging van die nuwe onderwerp te sien, besoek die volgende skakel by Dis Ekke. Onder hierdie kategorie, kyk na die blogposts Lê-Jou-Eier: Reëls (2017-08-22) en Lê-Jou-Eier: Hoe neem ek deel? (2017-08-22).