Na ons vorige besoek aan die Oribi Gorge (sien Jy beter suutjies trap) het ons net gewag vir ‘n verskoning om weer ‘n draai te gaan maak. Vrydagoggend se verskoning was dat ons die oefening nodig het en die son skyn … basta met die res. Dit het ons ongeveer twee minute geneem om die buurvrou (die eienaar van die vakansieoord hier) te oorreed dat sy ook oefening nodig het, newwermaaind die gaste wat in die namiddag sou arriveer en die inkopies wat nog gedoen moes word.
Om 10:30 vm was ons by die Hutted Camp waar ‘n vriendelike jongman vir ons die pad aangedui het. Met padkaart onder die arm, waterbottels in die rugsakke en kieries in die hand het ons begin voetslaan op die Mziki-wandelpaadjie wat ons na die Samango waterval sou lei. “Wandelpaadjie” is ietwat van ‘n wanbenaming in hierdie geval, soos wat ons gou genoeg agtergekom het – kyk net na daardie styl trappies! – en dit was ‘n taamlike rowwe wandeling van ongeveer 9 kilometer tot by die waterval en terug na die kamp toe.
Na ongeveer ‘n halfuur het ons by ‘n hoΓ« rots vertoef om die uitsig oor die Gorge daar van bo af te bewonder. Doer onder in die kom loop die Umzimkulwanarivier sy eie pad.
Terug op die “wandelpaadjie” het nog meer trappies gewag en ek het die gevoel gekry dat ons dalk besig is met bergklim eerder as wandel. Dit het nou begin warm raak, maar ons was nog vol lewe en het so sing-sing voortgestap, terwyl Karen so elke nou en dan stilgestaan het om insekte, reptiele, wurms, besies en ander ongediertes af te neem. Die blouwildebeeskalfie was vir ons ‘n groot verrassing.
Net so skuins na middagete het ons die eerste keer die rivier gesien en ons kon die waterval hoor loop.
Die waterval self was ietwat van ‘n teleurstelling, hoewel ons vooraf geweet het dat die rivier se watervlak baie laag is. Dit was heerlik koel onder die bome en ek het gewens ons kon daar swem, maar ons is gewaarsku om nie met die water in aanraking te kom nie, om besmetting met bilharzia te vermy.
Ons het om die beurt vir die nodige fotos geposeer, wat beteken het dat ons een-vir-een soos bergbokke teen die rotse moes uitklim om aanraking met die water te vermy. Dis toe nou net hier waar dinge begin skeefloop, want terwyl ek daar bo vir die kamera gestaan en grinnik het, het my oog ‘n plaat speldekussings in blom gevang, daar aan die anderkant van die rivier. En natuurlik toe moes ons teen nog ‘n hoogte uitklim om te sien wat aan die anderkant aangaan. Nuuskierigheid het my vantevore al duur te staan gekom.
Dit was die lieflikste uitsig daar van bo af en ons het onsself verwonder, totdat die besef by ons deurgedring het dat ons dalk nou ietwat afgedwaal het van die Mziki-wandelpad. Daaroor het ons geen sekerheid gehad nie, maar om weer die hoogtes en laagtes aan te durf deur met dieselfde pad terug te loop kamp toe, het ons nie juis aangestaan nie. Vorentoe dus, want ons kon beide die rivierloop en die teerpad onder in die kom sien, asook die bruggie waar die padkaart ‘n dagkamp aangedui het. Ons sou met die teerpad langs terug kon stap na die hoofkamp. Die bospaadjie reguit af dan, hoewel dit sou beteken dat ons in digte bome en plantegroei moes stap, maar dit kon nie te erg wees nie … of kon dit?
Dit was hel, glo my. Teen hierdie tyd was ons al redelik moeg en ons kon nie stilstaan nie, want die muskiete het ons met mening aangeval ten spyte van die afwerende room wat net gestink het, maar niks anders gedoen het om die muskiete weg te dryf nie. Daar was wel kliptrappies gepak, maar ons het by tye bo-oor stompe geklim of onderdeur gekruip, sommige tye loodreg af daar na waar ons geweet het die einde van die aarde was. Ten spyte van die gevaar van slange wat baie werklik is in hierdie area, het ek my stewels uitgetrek, want hoe verder ons afgeklim het, hoe warmer het dit geraak. My arme tone is vandag (drie dae later) nog steeds koeΓ«lrond opgeswel en gekneus omdat ek vir amper twee ure op die punte van my tone moes loop.
Naderhand was my bene so moeg dat alle kommunikasie met my brein verbreek is. My dogter het my gehelp om van klip tot klip te spring en dat haar skouer nie in die proses uit potjie geruk is nie, is ‘n wonderwerk op sigself.
Die ergste was dat ons so diep in die boswΓͺreld was en dat ons gevaar geloop het om die oorgroeide paadjie mis te kyk. Ons moes dus voortdurend luister vir die geluid van die water in die rivier en die enkele motors wat op die teerpad verbygery het, om rigting te hou. Ons water het begin opraak en ons was nou reeds twee ure lank in die bos. So wat doen jy onder sulke sulke omstandighede? Jy bid. Daar sit ons toe ingeryg op ‘n klip: die buurvrou, ‘n diepgelowige Moslem, my dogter wat haar Christelike godsdiens baie privaat beoefen en ek wat my heil soek in die natuur eerder as in ‘n kerk of dogmatiese godsdiens … en almal van ons vra vir beskerming en ‘n veilige tuiskoms.
Toe trek ek my skoene aan en ons vat die pad. Kort daarna was ons by die brug en my dogter het vir oulaas fotos geneem van haar gehawende ma wat die laaste hang-aan-‘n-boom-en-spring-af oefening doen tot onder. Op die laaste foto staan ons in die teerpad en kyk na die kranse bo ons waarvandaan ons gekom het.
Daarvandandaan is ons oor die bruggie na die dagkamp toe om te gaan kyk of daar dalk piekniekgangers was wat ons ‘n saamrygeleentheid sou kon aanbied na die hoofkamp toe, andersins sou ons nog vier kilometer padlangs moes stap. Buitendien was ons water op en en tot ons ontsteltenis is al die krane by die dagkamp gemerk as “nie geskik vir menslike gebruik nie”.
Intussen het ‘n engel wel oor ons gewaak, in die vorm van die vriendelike jong bewaarder by die hoofkamp met wie ons gepraat het by ons aankoms. Hy het begin bekommerd raak toe ons teen drie-uur nog nie terug was by die kamp nie en het vir almal wat daar verbygery het gevra om op die uitkyk te wees vir die drie vroue wat gaan stap het en al baie lank weg is. Dit is hoe dit gebeur het dat ‘n toeris op besoek van die buiteland ons opgelaai het daar by die piekniekarea en met ons teruggery het na die hoofkamp toe. Die bewaarder was baie verlig om ons te sien.
‘n Halfuur later was ons in Port Shepstone, besig om inkopies te doen en melkskommels te drink. Die Kaap was weer Hollands en ons is al klaar weer besig om die volgende uitstappie te beplan.
Met dank aan die barmhartige toeris wat nog genoeg vertroue in sy medemens gehad het om ons op te laai en nooit laat blyk het dat hy dink ons is ietwat onnosel om so te verdwaal nie. Dankie ook aan die jong bewaarder en ek sou graag vir die mama van Zoeloeland wat hom grootgemaak het wou sΓͺ: “Jy het goeie werk gedoen. Jy het ‘n pragtige kind. Jy kan met reg trots wees op hom”.
Hier "blok" Elanè
Gereed vir die nuwe week. EN WEER KRY JY DIT REG OM MY WEG TE VOER NA JOU PLEK. Dankie Hesther
HesterLeyNel
Dankie vir die saamkuier.
perdebytjie
Sjoe Hester,jy het my nou saam met jou laat benoud voel en my weer laat dink aan my eie uitstappie so ‘n ruk terug…daai een waar ek sielalleen in die woestyn was!~
Pragtige foto’s..veral daardie speldekussing,wat jou op die verkeerde pad gesit het!
HesterLeyNel
Ag ja, maar was hulle nie die moeite werd nie! – liewe aarde, hulle was so mooi.
Abrie Joubert
Ek het ook ‘n verdwaal verhaal wat na joune gebeur het Dina en amper op soortgelyke trant as Hester sin. Hopelik kom ek daarby uit.
travel460
Na so Γ± tog sou ek defnitief nie Γ± halfuur later in die dorp kon sit en melkskommel drink nie. Sou dalk eerder in die kliniek beland het! Weereens haal ek my hoed af vir julle wat so in die berge en in dale rondstap, Hester. My lyf is te onfiks. Pragtige fotos.
HesterLeyNel
Dankie – my dogter neem die meeste van die fotos. Ons kan mekaar baie vinnig in ‘n ding inpraat en soos my man sΓͺ, nou is ons ‘n slegte invloed op die buurvrou ook haha. Dis amper soos skool bank.
Tannie Frannie
Dis presies wat ek gedink het!
rondomtaliedraai
Sjoe nee… heeltemal te avontuurlustig. As ek kom kuier drink ons net die melkskommels en kuier!
HesterLeyNel
Kuier klink na ‘n goeie idee, maar die melkskommels – liewe aarde, dis koud genoeg om my brein te vries. Ek hou nie van koue goed nie, maar buurvrou vrek oor roomys en koeldrank en ek wil nie altyd nee sΓͺ sy as ons wil treat nie.
rondomtaliedraai
Geen probleem en is ook ‘n bedrewe koffiedrinker!
Tannie Frannie
Daardie moeg wat alle kommunikasie tussen brein en bene verbreek _ kostelik en raak gesΓͺ. Julle is darem baie dapper…Moslem, Christen en Natuurkind se beskermengele het hard gewerk!
HesterLeyNel
Ja dankie tog, ons was maar redelik benoud.
Toortsie
Sug van verligting. So bly jy het oorleef om die storie te kon vertel. Ons sou jou darem erg gemis het!
HesterLeyNel
Jip, ek is ook bly ek loop nog hier rond.
Toortsie
O gits! Ek sien nou jy het ‘n award free blog! En ek het jou sowaar benoem! Ag wat … ek het ook oorleef!
HesterLeyNel
Haha, dit was dsrem vir Afrikaans. Het almal noual saamgespeel? Ek dink ons moet by elke blogger een of twee ou blogs vat en dit saamstel in boekvorm. Dink net, so ‘n kring van bloggers saam in een boek en die literΓͺre kritici kan ons nie bykom nie, want ons het die oormag.
Toortsie
Nou toe! Dis ‘n lekker uitdaging vir jou!
Toortsie
Of almal nou al saamgespeel het? Nee. Jy en Scrapydo en tannie Frannie, sover ek weet. Weet jy van nog?
HesterLeyNel
Niks meer gesien nie.
Blog Andrew
Beautiful photographs, for some reason the first thought on my mind was how the open plains reminded me of the film ‘Zulu’.
HesterLeyNel
Well, I live in the very heart of what used to be the old Zululand – now KwaZulu-Natal. We moved here two years ago and I’m still very excited about getting to know this part of the country. Thanks for reading (or looking at the pictures!).
Blog Andrew
Haha……..I can’t understand but I always enjoy your photos.
HesterLeyNel
Thank you
seegogga
sjoe jy sien vir baie kans!
HesterLeyNel
Ek het nie geweet dit was so baie toe ek begin loop het nie … π Ek behoort te kyk of daar water in die swembad is voordat ek induik.
Eveline Lenderink
Wat een stoere sportieve onderneming ! En wat een landschap! Prachtige vergezichten . Applaus
HesterLeyNel
Dankie, dit is vreeslik mooi hier, veral noudat ons soveel reΓ«n gehad het.
Abrie Joubert
Die mooi area herinner my weer aan Mpumalanga o.a. Graskop waar ons die Big Swing gedoen het. Wat ek hierbo vir Dina genoem het, ek was ook op gewees maar dit ook te doen met ‘n sielkundige impak. Ek het die ouens op stap geneem (soos gewoonlik) wat amper erg skeef geloop het. Blog later oor die Hawekwaberge.
HesterLeyNel
Ek sien uit na na jou vertellings, maar besef dat jy nou eers aandag aan belangriker sake moet skenk. Sterkte en hou moed.
Kameel
En toe bid julle drie saam…. kon nou nie help om te lag nie. Lekker vertelling!!!
HesterLeyNel
Dankie, Kameel. Dit was ‘n besondere ondervinding.
Rob Alberts
Even bij gelezen.
Zonnige groet,
HesterLeyNel
Dankie Rob. ReΓ«nerige groete vir jou π