Die lekkerste deel van die vakansie

Toeka-Tokkel: Vakansie

Hier in ons deel van die wêreld is die lekkerste deel van die vakansie natuurlik wanneer die amptelike vakansie-tydperk oor is. Dis nou wanneer die vakansiegangers en jolytmakers huis toe is en die plaaslike munisipale werkers dae lank geloop en gemors optel het op die strande en ‘n salige stilte heers.

Niks verkeersknope in die dorpe nie, geen samedromming in die winkels nie, geen sirenes wat skreeu of motorfietse wat brul op die hoofweg nie, geen klappers wat ontplof nie, geen plastieksakke / babadoeke / gebreekte bottels op die strand of onnoembare items wat in die getypoel ronddryf nie, geen oorverdowende musiek nie en die vakansiepryse vir gebruiksartikels daal met ongeveer 50% – dis Paradys.

Dis nou nie te sê dat vakansiegangers nie welkom is nie (ons ekonomie baat daarby; so 50% meer as gewoonlik), maar dis op hierdie punt wat die inwoners begin vakansie hou.

Dan vat jy jou visstokkie, sit jou hoed op, maak seker dat jou fotograaf jou sak met ekstra klere, skoene en waterbottel op die rug het …  en dan loop jy myle langs die strand af sonder om ‘n vreemdeling in die oë te kyk. Miskien loop jy darem so hier en daar ‘n inwonende visserman of ander geesdriftige skulpversamelaar raak en knoop ‘n geselsie aan.

Dalk koop jy vir R40 by die Chinese winkeltjie vir jou ‘n paar krokkedille wat in die vakansietydperk R80 gekos het en gaan klouter op die rotse rond. Ons “krok op” sê ons, want hierdie skoeisel klou vas aan die rotse. Die skurwe skulpies en plantegroei op die rotse maak kaalvoetloop onmoontlik. As jy per ongeluk sand in jou krokke kry, swaai jy jou voet rond in ‘n rotspoeletjie om daarvan ontslae te raak.

Op ‘n baie warm dag bly sit jy sommer daar in die rotspoel – wees net op die uitkyk vir krappe wat onder die rotse wegkruip en moenie, nee moenie jou rug op die see draai nie; daar kan miskien net ‘n onbeskofte brander oor jou kop breek.

So teen die aand se kant wanneer dit begin koeler word, gaan lê jy eers ‘n bietjie op die sand en laat rus die moeë bene. As jy gelukkig is, mag daar dalk net ‘n trein verbykom wat vir jou fluit. Dit gebeur gewoonlik wanneer die fotograaf reeds die kamera uitmekaar gehaal en gebêre het; die trein het nie ‘n vaste rooster nie, loop net wanneer hy wil.

Laataand sit jy op jou balkon, smeer lyfroom aan die rooigebrande vel en beplan jou staproete vir die volgende dag. Dis hoe ons vakansie hou hier by die see.