Om in die tuin te werk is nie vir sissies nie

My ego is geknak en kan doen met ’n bietjie pamperlang. En ek dink nie my knieë gaan dit hou nie. Die rug ook nie. Die nek voel ook so ’n bietjie styf en draai net met groot moeite. Vingernaels is lankal daarmee heen en toonnaels het ook ’n paar stampe en krake weg.

Maar die tuin begin rigting kry 😊

Siyabonga kom gee so nou en dan hand. Hy is jonk en sterk en die spiere bult wanneer hy potte optel en ronddra. Sy kennis van plante is veel beter as myne. En gelukkig kry ek ook raad by aanlynvriende. En natuurlik is daar altyd mev. Google wat bereid is om uit te help wanneer ek vasval in die Dorsland.

Sukkel, die sukkel ons ook maar soms. Selfs Karen het moed opgegee met daai bos Afrika Lelies (Agapanthus Africanus) wat so op ’n  hoop gegroei en mekaar verstrengel het. Sy het die splinternuwe tuinvurk se tande so gebuig dat jy nou mooi moet mik om die regte graspol raak te steek. Siya het ’n graaf gebruik om die pol lelies van mekaar te skei en selfs hy het geswéét. Toe het hy die oortollige wortels afgemaak en vier-en-twintig geskeide afrikalelies, en een varkoor🤔 in drie netjiese rye langs die huis geplant, net duskant die paadjie wat ons gemaak het vir toegang tot die brandweerkrane.

My bydrae was om heen en weer kwekery toe te ry vir kompos en ander voeding vir die lelies. En agterna het ek natgegooi, mooigepraat (ja, ek praat met my plante) en vingers gekruis gehou. Vir twee weke lank. Gisteroggend is ek beloon met die gesig van nuwe blaartjies wat oornag begin vorm het aan elkeen van daardie vyf-en-twintig lelies. Ek het hulle een vir een bedank en as my knieë nie reeds so verniel was nie, sou ek ’n kniebuiging vir elkeen gedoen het. Ja, ek gaan hulle almal hou.

My ander bydraes was nie altyd so suksesvol nie. Agter op die patio het Jac twee jaar lank ’n bloedrooi litroos suksesvol versorg en daai blom het geblóm vir hom. Ek het dit binne een maand reggekry om die plant te vermoor. Amper. Gelukkig is buurman ’n gesoute tuinier en kon die litroos red. Ek het die plant Lazarus gedoop en gaan elke nou en dan vir hom kuier, maar vir sy eie veiligheid moet hy maar liewer by buurman woon.

Ek doen beter met droogteplante. Ek het immers grootgeword op die droë Namakwalandse vlaktes. My vetplante, wat ek ook oor ’n lang tydperk by buurman weggedra het, groei en gedy nou in potte. Jac het net so voor sy dood vir my ’n paar stiggies gemaak om saam te bring na die nuwe huis toe en ek het sommer ’n paar groot plante gaan terugdeps uit ons ou tuin waar die huis in elk geval leeg staan. Hulle woon lekker hier saam met ons.

Ook net gister het ek besluit om die waterbak van klip wat die vorige inwoner hier gelos het, en wat geen water langer as ’n dag hou nie, beter te benut. By die kwekery het ek ’n pakkie vygiesaad gekoop en het so ’n lepel vol daarvan in die bak gesaai. Vir hierdie doel het ek nét die beste grond (uitgeskei deur Karen se wurmboerdery), kompos, potplantgrond en plantvoedsel gebruik. Toe het ek die bak bedek met skadunet (sodat die katte moet weet dis nie ’n litterbox nie) en die grond versigtig nat gemaak. Baie tevrede met my dag se werk, het ek die saadpakkie deur my vergrootglas beskou (die oë sukkel mos ook maar) om te sien hoe lank ek sal moet wag vir die ryk kleurespel wat ek verwag ná al my moeite. En dis hoe ek kennis geneem het van die feit dat vygies nie hou van bewerkte grond en plantvoedsel nie !?

Het ek genoem dat ek in die barre Namakwaland groot geword het? Daar waar net kokerbome, gousblomme en … ja, vygies … kan oorleef. Vygies hou van arm grond. Hoe kon ek dit vergeet het? Hulle groei in sand en op klipplate, nie in goed voorbereide tuinbakke nie. Met ’n dik bek het ek ’n klomp vygiesaad daar in die onbewerkte grond onder die halfmens uitgestrooi en hulle nat gemaak met die gieter. “Drink hierdie water, want dis die laaste keer wat ek julle natmaak, en probeer dan nou maar groei in die ARM grond,” snou ek die saadjies toe. Ek dink ek het dit reggekry om ’n klomp vygiesade te vermoor en ek behoort myself te skaam.

Nou lees ek boonop by mev Google dat die afrikalelies waarskynlik nie in die volgende blomseisoen gaan blom nie, want hulle moet nou eers tuis raak in hulle nuwe omgewing ?!

Wel. Die halfmens groei en blom darem sonder my hulp. Dalk moet ek my rug, knieë en ego so ’n bietjie spaar en die tuin aan eie genade oorlaat. Jy weet nooit watter verrassings daar kan uitspring nie. Die natuur sorg baie goed vir homself. Kyk net na hierdie pragtige blommespel waarop ek en Karen afgekom het toe ons onlangs met die treinspoor langs strand toe geloop het: