‘n Vinnige kuiertjie in Blogland

is soos salf vir die gemoed.

Ek het data op my selfoon wat gaan wegraak as ek dit nie opgebruik nie, toe duik ek kop eerste in Blogland in, net om te sien julle is nog almal hier, op en wakker. Ek sien hoe lekker gesels julle saam daar op die Skryf-Safari uitdagings. Die Bloglanders se harte is nog op die regte plek en Frannie het hierdie week net die regte snaar gepluk.

Ons trek is afgelaai en nou is op die “waar is dit? hoe werk dat? wie het my kussing?” – stadium. Alles is deurmekaar en ek kan nie worrie nie; ek gaan gesels tot die data-plug uitgetrek word. Die stories en kommentaar is soos balsem vir my siel. My bed is opgemaak en dis al wat tel.

Siestog, Genis het geen idee wat nou aangaan nie – hy dink ons is met vakansie en gee duidelik sy misnoeë te kenne met die stel trappe waar hy nie mag opgaan nie. Hy vertel elke nou en dan vir sy pa dat dit nou tyd is om huis toe te gaan.

Ponsie is heeltemal verward oor die “change of scenery” en sy staar net vir Genis aan van haar possie daar bo-op die trappe. Hier is ‘n duidelike skeidslyn tussen honde en katte in hierdie huis. Katte bo, honde onder. Die vensters wat kan oopmaak, het katwering gekry voordat ons ingetrek het – Madame kan nie by ‘n venster uitglip om die omgewing te gaan verken nie of om op die huis se dak rond te loop nie. Ons gaan nie liggies vergewe word nie.

Ons gaan die naweek gebruik om die huis ‘n bietjie in orde te kry en dan gaan ons natuurlik weer ewe optimisties wag vir Telkom om op te daag. Wie weet, dalk gebeur dit. Die dae van wonderwerke is nog nie verby nie. Hou intussen die blink kant bo.