Sardientjiekoors op die KwaZulu-Natal Suidkus

Wat het diep depressie, ver verlange en spartelende sardyne in gemeen? Alles. Dis ‘n omvattende omskrywing van my lewe: die emosionele swart put waarin ek myself bevind as gevolg van my hardhandige verwydering uit Blogland, die skreiende begeerte na die geselskap van mense wat my psige verstaan en die sardientjiekoors wat my vroegoggend uit die bed gejaag het.

Sardientjiekoors loop weer hoog by die Suidkus hierdie jaar. Kort-kort hoor ons berigte van sardientjies wat in aantog is, met die roofvisse kort op hulle hakke. Dis ons vierde jaar by die Suidkus en ons het nog nooit gesien hoe sardyne uitgetrek word op die wal nie – dis nie ‘n geleentheid wat enige Suidkusser maklik laat verbygaan nie.

Sedert my onwillige afstanddoening van Blogland se kalmerende invloed drie weke gelede, kry ek die tyd om deur te eet (gewigstoename ter waarde van 1 kilogram per week) of te baklei met my huisgenote (met gevolglike skade aan my stembande en hulle oordromme). Die gevolg is dat almal bly is om my te sien bed toe gaan in die aand, en so sag as moontlik deur die huis te sluip in die oggend, ten einde te verseker dat ek so lank as moontlik aan die slaap bly. Verbeel julle dus my verbasing toe ek vanoggend douvoordag, so skuins na agtuur skat ek, baie versigtig wakkergeskud word met die nuus dat die sardyne by Pumulu Beach opgedaag het.

Blykbaar het Oudste (daar in Johannesburg) en sy sussie, van vroegoggend af die roete van ‘n skool sardyne dopgehou en op whatsapp mekaar moed ingepraat om hulle ma wakker te maak wanneer genoemde sardyne in die net beland. Hulle is ook maar versigtig, siestog, met die gevolg dat die wakkermaakslag so lank as moontlik uitgestel is. Ek het agterna op whatsapp die benoude gesprekke gelees en besef dat die sardyne reeds in die net was voordat ek uit die slaap gewek is. Die gevolg is dat ek holderstebolder aangetrek het, my bloeddrukpille saam met my mondspoelmiddel afgesluk het en die roep van die natuur geignoreer het in my haas om in die motor te kom.

Pumula is net so ‘n spoeg ver van ons tuisdorp af en die karre het reeds sulke lang rye ingeryg gestaan langs die pad toe ons daar aangeland het. Met ‘n benoude gebed het ek die klein karretjie ook van die pad af getrek, waar al vier sy wiele terstond in die lang gras verdwyn het. Ons het afgehardloop strand toe verby ‘n stroom mense met visstokke, vismandjies, wasgoedmandjies, emmers, plastiekbakke en -sakke, in kort, enige soort houer waarin sardientjies gelaai kan word. Die walskippers verkoop die vissies sommer daar op die strand en jy moet iets hê om mee te skep. Al houers wat ek gehad het was my pienk tekkies wat enorme hoeveelhede sand geskep het omdat ek so knyp-knyp moes hardloop; teen hierdie tyd was die roep van die natuur al ‘n gillende stemmetjie in my oor.

Teen die tyd wat ek by die plek aangekom het waar die eerste net uitgetrek is, het my dogter al vriende gemaak met die bemanning van die boot en het haar fotos deurgesein na Oudste toe om dit op facebook te gaan publiseer. Blykbaar is dit ‘n groot eer om die eerste fotos van die vangs te kan plaas. Ek het sommer bo-oor die net geploeg en die bootsman wat kaalvoet tussen die sardyne in die net gestaan het beduie dat ek asseblief net een vissie soek. Ek het darem nog genoeg krag gehad om te glimlag vir die foto van my met my sardyn, maar toe het ek hom blitsvinnig teruggegee vir die man wat hom gevang het en begin terughobbel kar toe.

Sardientjiekoors het hierdie een dag vir my opgehelder, maar ek verlang my vrek na Bloglandgeselskap. Ek steel so ‘n bietjie data om gou hierdie geselsie te plaas en vir julle die fotos te wys, net om seker te maak julle vergeet my nie. Telkom sou al verlede week Maandag ons lyne oorgeplaas het na die nuwe adres toe, maar toe was daar iets verkeerd met die ondergrondse kabel en hulle moes dit herstel. Ons het weer ‘n afspraak gemaak vir die 21ste, maar toe blyk dit dat daar fout is met die toerusting op die paal. Nee, ek weet nie hoe ondergrondse kabels en toerusting bo-op pale met mekaar kommunikeer nie, maar blykbaar is hulle darem besig om ons weer aanlyn te bring, hopelik nog voordat ons intrek. Ons byt maar vas.

Ons gesels weer.