Ons het op die strand gaan uithang saam met ‘n slang

Ons het vanoggend so ‘n bietjie op die strand gaan uithang saam met die Vaalies … en ‘n slang. In die piekniekgronde het pa gemik om af te draai na die strandrestaurant vir sy Saterdagse bier-uur, terwyl ek en Karen verby die kaggelkakkies-verkopers beweeg op pad water toe. Skielik steek ons almal vas in ons spore, want daar langs die paadjie lê ‘n yslike luislang.

“Wie se slang is dit?” gil-vra ek kliphard. “Wat het hy geëet? Vir WIE het hy geëet?” Die slang is so dik dat hy homself skaars kan beweeg.

“Nee, Tannie,” kom die antwoord, “hy het ‘n haas geëet. Nie ‘n baie groot haas nie en nou is hy kwaad, want hy wou nog gehad het.” Ja, ek ken daardie situasie. Genis is ook so, hy is nooit gelukkig met die hoeveelheid kos wat ons hom voer nie.

“Jy kan hom om jou nek sit vir R20,” sê sy baas en Karen bied onmiddellik aan dat haar ma met die slang sal poseer vir ‘n foto. Syself kry natuurlik die wilde-weghol, maar skuil agter haar kamera. Ek bedel R20 by my man en hy vererg hom omdat ek nou sy biergeld afvry, maar ek vat nie nee vir ‘n antwoord nie.

Eers word die slang opgetel sodat ons hom kan streel oor sy verbasende warm lyfie, terwyl die baas sy kop vashou. “Jy kan maar die kop los,” sê ek, “hulle byt mos nie,” en ek streel sy nek. “O ja, hulle byt,” sê die baas en wys my die bytmerkies op sy voorarms. “Hulle het tandjies so skerp soos lemmetjies, maar hierdie een het darem nog nooit gebyt nie”. Ek skrik so groot dat ek amper die slang verwurg en wonder of ek my R20 kan terugvra.

Maar toe het ek al klaar die slang-halssnoer om my nek. Liewe genade, wat weeg die ding? (Glo vyf-en-vyftig kilogram.) Karen swaai die kamera heen en weer en ek raas dat sy moet gou maak, my rug gaan breek. Intussen wonder ek kliphard watter een van die knoppe in die wriemelende lyf is die ongelukkige haas. Hier staan ek nou met ‘n haas in ‘n slang om my nek en al die Vaalies kyk vir my.

Ook net op die Suidkus.